Berichten getagd ‘#creatie’
Boek met een missie!
Een boek met een missie!
Soms begin je aan iets waarvan je geen idee hebt waar het gaat eindigen. Zo ben ik ruim twee jaar geleden begonnen met mijn gedachten op papier te zetten. De aanleiding hiervoor? Een inktzwarte periode in mijn leven waarbij depressie met suïcide werd geconstateerd.
Tijdens een 2-jarige periode van intensieve behandeling ben ik er namelijk achter gekomen dat schrijven een fijne manier is om mijn hoofd leeg te maken en terug te kijken op deze impactvolle periode. Ook heeft het mij de mogelijkheid geven om deze periode te accepteren, omarmen en af te sluiten. Hierdoor heeft deze toch wel inktzwarte periode een mooi plekje gekregen in mijn leven.
Dit gun ik iedereen en zo ontstond ook het idee om van mijn gedachten een boek te maken. Dit boek is gemaakt vanuit het idee om deels een inzicht te geven in het onderwerp depressie. Maar ook om een onderwerp, dat omgeven is met veel onwetendheid en onbegrip, bespreekbaar te maken.
Je bent nooit te oud om te leren en te inspireren. Dat is dan ook de reden dat ik, op mijn 57ste, heb besloten om mij de komende jaren in te zetten rondom het thema depressie. Met als absoluut begin mijn nieuwe boek: Depressie, van overkomen naar overwinnen.
Aan de vorm van publiceren wordt hard gewerkt. Met als grote droom een theatertour met verschillende gasten maar ook ruimte voor muziek, kunst en dans om zo op een niet te beladen wijze aandacht te geven aan het onderwerp.
Nu heb je dit natuurlijk niet een, twee, drie uitgewerkt en ben ik hier de komende maanden druk mee bezig. Met als stip op de horizon om in september live te gaan in de vorm als aangegeven.
Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik niet graag stil zit en dat heb ik ook zeker niet gedaan. Er is namelijk al een uitgeverij gevonden die het boek heeft uitgebracht.
Mocht je het boek al willen bestellen dan kan dat via mijn uitgeverij Elikser via de volgende link: https://www.elikser.nl/depressie-van-overkomen-naar-overwinnen.htm
Ik ben dankbaar voor hoe een inktzwarte periode in mijn leven een kantelpunt is geworden.
Dankbaar voor de mogelijkheid om mijn persoonlijke verhaal in de vorm van een boek uit te kunnen geven.
Dankbaar voor het vertrouwen van uitgeverij Elikser die mij vanaf het begin heeft gesteund en begeleid tot de realisatie van het boek.
Dankbaar voor de experts ( Carlijn Welten van het Huis In Haarlem, Ellen Kuipers’ en Karin Lieber) die een bijdrage hebben geleverd aan het boek, waardoor deze nog completer is geworden.
Dank Nawid voor alle zweetdruppels en fysieke inspanningen, wat heeft bijgedragen om de weg naar boven te hervinden.
Dankbaar voor mijn gezin en voor de bijdrage en steun in dit gehele proces.
Er breekt een spannende fase aan nu mijn boek overal te koop is. Wat zal men er van vinden? Het gaat over kwetsbaarheid fragiliteit en de weerbarstigheid van het leven. Maar ook het met trots kunnen vertellen over het gelopen pad. Het pad van obstakels die ik tegenkwam op mijn weg in het leven. Waardoor ik nu in staat ben om mijn vrouw te steunen in het zware traject om borstkanker te overwinnen. Zo dankbaar voor het kantelpunt in mijn leven.
Ik ben benieuwd waar ik over een half jaar sta. Reis je mee?
Warme groet, Wim
Mijn nieuwste boek
Mijn nieuwe boek!
In mijn nieuwe column neem ik je mee in de totstandkoming van mijn nieuwste boek
Depressie, van overkomen naar overwinnen
Heel spannend deze laatste fase, waarin de puntjes op de i worden gezet. In mijn nieuwste boek neem ik je mee in mijn leven welke met de dag donkerder werd. Niets kon mij meer boeien, opvrolijken of raken. Ik keek tegen een inktzwarte afgrond aan en had geen idee hoe ik daaruit zou kunnen komen. Een duidelijke oorzaak was er niet. Mijn werk in mijn eigen bedrijf beviel mij prima, ik voelde mij gezond en in alles wat ik deed voelde ik me gesteund door mijn gezin. En toch sloop de schaduw naderbij en nam langzamerhand de macht over. Tot het moment dat ik geen uitzicht meer zag.
Hierin beschrijf ik mijn persoonlijke survivaltocht. Ik vertel over mijn depressie, hoe deze tot stand kwam en de impact hiervan op ons als gezin. Vervolgens geef ik je een inkijkje in het behandeltraject met haar obstakels en komen deskundigen aan het woord.
Daarnaast neem ik je mee in de gereedschappen die voor mij belangrijk zijn geweest om uit de depressie te komen en op de inzichten die ik heb verkregen.
Gelukkig ben ik in staat geweest om de veerkracht te hervinden om uit deze inktzwarte periode te komen. Heb het vertrouwen in mezelf herontdekt en herwonnen en ben er krachtiger uitgekomen.
Met mijn boek hoop ik anderen te inspireren, om deze ”ziekte” te overwinnen, als ze ermee te kampen krijgen. Ik wil laten zien dat je als mens er niet alleen voor staat, maar dat je het wel zelf moet doen.
Nieuwsgierig geworden en kun je niet wachten op de release van het boek, pre-order now. Stuur dan een mail met je naam, adresgegevens en telefoonnummer naar wim@wimhuizing.nl
De komende weken houd ik je op de hoogte van de laatste ontwikkeling tot de release
Groet, Wim
Een stapje terug is een grote stap vooruit
Een stapje terug is een grote stap vooruit
Zoals al eerder geschreven in mijn columns, is het nu meer dan een jaar geleden dat mijn vrouw gestart is met haar behandeling tegen borstkanker. In vele opzichten was 2021 een bewogen jaar voor ons. Onze agenda werd en wordt bepaald door ziekenhuis afspraken, controles en kuren.
In alle hectiek is er ook ruimte geweest om stil te staan bij het heugelijke feit dat ik, nu al ruim een jaar, onvrijwillig ervaring heb opgedaan als mantelzorger. De reden is niet leuk, maar het feit dat je van betekenis kunt zijn voor de andere, geeft het mantelzorger schap veel voldoening.
De voldoening om er te kunnen zijn, onder alle omstandigheden, is een van de meest waardevolle ervaringen die ik het afgelopen jaar heb mogen ervaren.
Hoe je gezamenlijk de harde lessen en momenten van het leven met elkaar ervaart en ondergaat. De onvoorwaardelijke steun die je bij elkaar vindt op de momenten die ertoe doen. Hoe je de broosheid en fragiliteit van het leven proeft, welke je leven verrijken in vele opzichten.
Maar ook het besef van zingeving. Vooral op het gebied van er kunnen zijn op die momenten die daarom vragen. Door een keuze te maken in wat is nu echt belangrijk en te ontdekken hoe je daar invulling aan gaat geven. Vergeet niet het aspect dankbaarheid. Het is een rijkdom om er te kunnen zijn voor diegene die je liefhebt.
Te luisteren naar je hart en tevens het geloof te hebben in een goede afloop. De moed te verzamelen om onder alle omstandigheden voorwaarts te gaan, door een eendrachtig besluit te nemen om te gaan voor de “overwinning”.
Voor mijzelf betekende dit om bestaande structuren los te laten. Mijn werkzame leven als privé leven “anders” te gaan inrichten en een pas op de plaats te maken. Om zo invulling te geven aan onze obstakels op de weg, die wij te gaan hebben.
Nu, ruim een jaar later, ben ik dankbaar dat wij in die tijd geluisterd hebben naar de stilte die viel toen we de diagnose hoorden. Door stil te staan en te luisteren naar wat die stilte je te zeggen heeft. Wat toen leek als een stapje achteruit (Ik ben tijdelijk gestopt met mijn werkzaamheden in mijn eigen bedrijf, mijn vrouw is gestopt met haar eigen bedrijf), maar met de kennis van nu is het een grote stap vooruit geweest. Het heeft het ons op vele vlakken een rijker mens gemaakt.
Groet, Wim
Wat als we levenslang beginner zijn?
Wat als we levenslang beginner zijn?
Dat we zijn levenslang beginners zijn, blijft maar door mijn hoofd spoken. Een interessante gedachte als ik erover nadenk.
We zijn levenslang beginners, of toch niet? Bij mij roept het vooral op van “iets” uitproberen waarvan je de uitkomst nog niet weet. Het heeft iets mystieks, iets ongrijpbaars. Het heeft iets van onbevangen- en kwetsbaarheid in zich. Al weet ik niet of het dat exact is.
Aan de andere kant heeft het iets weg van eigen wijsheid, die je opdoet gaandeweg je leven.
Hoe mooi zou kan het zijn als je iedere dag start met dat we zijn levenslang beginners zijn. Hiermee bedoel ik iedere dag is een nieuwe dag, een nieuwe dag vol avontuur. Een dag vol met mogelijkheden en kansen. Een dag om te ontdekken en te leren.
Hoe gaaf is het om onbevangen zonder oordeel en aanname de rest van je leven te leven. Het leven als een groot speelparadijs ziet. Waarin je iedere dag kan spelen. Kan ontdekken wat wel en wat niet werkt. Waar vouten (grapje) mag maken, waar ruimte is om te experimenteren. Waar plek is om te dromen en uit verlangen ideeën ontstaan. Waarbij geen gedachte te gek is en het vanzelfsprekend is om deze gedachten te delen, omdat je inbreng gewenst is. Waar er plaats is voor wat wel in plaats van ja-maar. Een plek waar je de hele dag kunt en mag spelen, niet omdat het moet maar omdat het kan. Spelen om het beste uit jezelf en je omgeving te halen. Zodat je in staat ben waarde toe te voegen.
Waar je weer helemaal kind mag zijn. Terug naar de basis, de onbevangenheid, het ontdekken. Het leren lopen, het vallen en weer opstaan. Een wereld nog in zijn puurste vorm. Kunnen opnemen zonder beperkingen. Of zoals een van mijn dochters ooit zij op de vraag ‘wat wil je later worden?’ Een Vlinder papa, ik wil later een vlinder worden. Hoe mooi is dat. Nu hoor ik je denken ‘is het haar gelukt?’ Nog niet, maar ik weet zeker dat ze inmiddels, van een rups, in haar eigen cocon zit en het niet meer lang op zich laat wachten dat zij als vlinder in deze wereld haar weg gaat vinden.
Dit bracht mij op de volgende gedachte als we dan toch levenslang beginners zijn wil ik wel leven als de lentezon’. Na een periode van kilte, koude en sombere dagen, die eerste zonnestralen te zijn in de vorm van de lentezon. Daar waar je na zo’n periode zo intens naar kunt verlangen. De lentezon die inspireert, de lentezon die je voedt, je verwarmt en je laat groeien. Waardoor niet alleen ik, maar ook jij kunt baden in de schittering en warmte van die eerste zonnestralen. Wanneer je je ogen sluit de vogels hoort tjilpen, de geur van het voorjaar je neus binnendringt. Je blij en vrolijk wordt omdat het een nieuwe periode inluidt en het de donkere periode achter ons laat.
Het ons in staat stelt om te kunnen spelen en te stralen in het hier en nu. Zodat we iedere dag kunnen ervaren als zijn we levenslang beginners. Deze gedachte wil ik omarmen en koesteren in de rest van de tijd die mij gegeven is.
Groet, Wim
Obstakels versus de juiste balans
Obstakels versus de juiste balans
Mijn laatste column over balans houden en mijn persoonlijke gereedschapskist, was een inkijkje in de lessen en inzichten die ik heb verkregen uit het verleden. Wat uiteindelijk geleid heeft tot een andere kijk op het leven. Obstakels stonden aan de basis hiervan.
Obstakels vormden mijn weg in het leven. Voor mij is dit een andere kijk naar obstakels. Meestal wordt er gezegd dat je obstakels op je weg tegenkomt. Ik geloof juist dat obstakels je weg vormen in het leven. Je hebt je hier juist naar te verhouden of je nu wilt of niet.
Deze obstakels hebben mij geleerd om te accepteren. Acceptatie is een middel om mijzelf te accepteren wie ik ben. Zodat ik liefdevol naar alle positieve én negatieve gebeurtenissen kan kijken.
Ik ben er dan ook van overtuigd dat ik niet voor niets op deze aardkloot gezet ben en heb niet voor niets al mijn beproevingen doorstaan. Waaronder mijn donkere periode in mijn leven. Gelukkig ben ik daar krachtiger uit gekomen, en heb ik ervan geleerd en ben ik zo in staat geweest om het lijden om te zetten naar leiden.
Wanneer je in staat bent om jouw obstakels een plek te geven, of deze nu positief of negatief zijn, leer je om dichter bij jezelf te blijven. Dit geeft energie in plaats van dat het energie kost. Inzicht in jezelf is nodig om de juiste balans in jezelf te vinden.
Om deze juiste balans te vinden heeft het mij geholpen om te ontdekken hoe het werkt in mijn hoofd. Mijn linkerhersenhelft heeft zich in de loop der jaren sterk ontwikkeld en overheerste in de periode van tegenslag. Ik stond in de denkmodus en moest continu alles beredeneren. Ook was ik alleen maar gefocust op de buitenwereld, die in verwarring is, en bij mij zorgde voor veel negativiteit. Daarnaast heb ik mijzelf aangeleerd om te voldoen aan verwachtingspatronen van anderen. Zo was ik alleen bezig met zaken die zich buiten mijzelf af speelden en waar ik geen invloed op had en heb.
Mijn rechterhersenhelft is daarentegen juist in verbinding met mijn binnenwereld en doet een beroep op mijn intuïtie, speelsheid en creativiteit. Hierin zit vooral mijn kracht, maar toch heb ik aan dit deel van mij, jaar in jaar uit, geen aandacht aanbesteed.
Wanneer ik vanuit mijn hart wil leven, dan moet ik er juist voor zorgen dat ik in balans ben. Zodat er een ook een mooie balans in mijn geest ontstaat. Geloof in jezelf, dat je mag zijn wie je bent en dat dit goed is, is hiervoor nodig.
´Zonder hoop geen overwinning en moed´, om onder alle omstandigheden voorwaarts te gaan. Ook al betekent dat misschien dat je eerst een stapje terug moet doen, om er vervolgens twee vooruit te gaan. Zo houd ik mijn balans en maak ik optimaal gebruik van beide hersenhelften en mijn hart.
Groet, Wim
Balans houden; “mijn persoonlijke gereedschapskist”
Balans houden in het nieuwe jaar, “mijn persoonlijke gereedschapskist”
Toen ik die inktzwarte periode achter me liet, was reflectie een waardevol gereedschap om mijzelf toe te rusten voor de toekomst. Ik wilde leren van het verleden. Wat nou als ik opnieuw kon beginnen, zowel persoonlijk als in mijn werk? Hoe kon ik dit nieuwe landschap het beste vormgeven en ontvouwen? Welke spelregels waren nodig om overeind te blijven, en hoe zorg ik ervoor dat ik mij hier ook aan ga houden?
De eerste stap was om zonder wrok naar het verleden te kunnen kijken. Te accepteren dat zaken gelopen zijn zoals ze gelopen zijn. Het leven te omarmen in al zijn fragiliteit. Om de lessen te zien die in de ervaringen zitten, waar je je voordeel mee kunt doen – is het niet voor mijzelf, dan wellicht voor een ander.
Vervolgens moest ik afscheid nemen van zaken die mij niet meer dienden, zoals aannames en overtuigingen die niet van mezelf waren. Ik maak vanaf nu keuzes vanuit het hart en trok mij minder aan van de buitenwereld. Ook besloot ik om de lat niet meer te hoog te leggen, voor mijzelf en voor anderen.
Daarnaast maakte ik de bewuste keuze om bepaalde perioden geen nieuws en actualiteiten te volgen.
Acceptatie van mezelf met mijn hebbelijk- en onhebbelijkheden is de basis geworden. Dit stelt mij in staat om goed voor mijzelf en de ander te zorgen. De afgelegde weg van lijden is omgezet in een weg van leiden en begeleiden.
Natuurlijk gaat zo’n verschuiving niet zonder slag of stoot. Integendeel, onderweg kwam ik de nodige hobbels en obstakels tegen en in de toekomst kom ik deze vast opnieuw tegen. Ik ben ervan overtuigd dat obstakels uiteindelijk de weg zijn die je hebt te bewandelen. Maar ik weet nu dat tegenslagen er zijn om te overwinnen; in het verleden hebben ze mij immers ‘beter’ gemaakt. Nu ik de depressie in 2020, achter mij gelaten heb, is het zaak om in het licht te gaan staan en te blijven.
Ik heb inmiddels een aardige gereedschapskist opgebouwd met tools om in het licht te blijven. Zodra je weet waar je behoefte aan hebt, kun jij ook de juiste tools en mensen om je heen verzamelen die je helpen om in het licht te blijven. Probeer dingen uit om erachter te komen wat voor jou werkt. Zo kom je tot een persoonlijke gereedschapskist waar je het juiste stuk gereedschap uithaalt wanneer nodig.
Ik kijk er naar uit hoe het jaar 2022 zich voor mij uitrolt.
* de dunne wafeltjes hebben een diepere betekenis: het rolletje symboliseert op nieuwjaarsdag het nog onbekende nieuwe jaar. Het platte kniepertje staat voor het jaar dat zich eind december volledig heeft ontvouwen.
Groet, Wim
Een boek. Waarom een boek?
Een boek. Waarom een boek?
In mijn nieuwe column neem ik je mee in Een Boek? Waarom een Boek?
Zoals eerder aangeven in een van mijn columns is Elikser de uitgeverij die mijn nieuwe boek uit gaat geven.
Waarom een boek?
Reden:
In 2018 werd mijn wereld inktzwart. Een depressie, met suïcide gedachten was de diagnose. Daar kregen mijn omgeving en ik mee te maken. Na een lang traject, waarbij ik met vele hulpverleners sprak én met mezelf aan de slag ging, is het mij gelukt om de depressie het hoofd te bieden.
Wens:
Nadat de wereld weer lichter werd ontwikkelde ik de wens om een boek schrijven met als hoofdthema ‘Depressie’. Mijn persoonlijke ervaringen worden in het boek afgewisseld met de visie van experts uit het werkveld. Hier zit meteen “de kracht” van het boek. Het is voor diegene die er middenin zit, maar ook voor naasten die ermee te maken krijgen of hebben, en ook voor professionals met depressie als specialisme. Studenten die worden opgeleid in dit specifieke werkveld hebben er iets aan en voor het managers in het bedrijfsleven kunnen ermee leren hoe om te gaan met medewerkers die te maken hebben met of terugkomen na een depressie. Door deze “experts” aan het woord te laten om kijken we vanuit verschillende invalshoeken naar depressie.
Doel:
Met mijn boek en verhaal wil ik ‘het’ onderwerp depressie meer en makkelijker bespreekbaar te maken onder een zo groot mogelijk publiek. Ik wil het taboe doorbreken dat er in de maatschappij ligt op dit onderwerp.
Mijn uitgangspunten zijn: depressie, je staat er niet alleen voor. Als doel wil ik meer inzicht geven, en het taboe doorbreken en bespreekbaar maken. Co-creatie tussen professionals, patiënt, zorg en onderwijs vind ik belangrijk. Met de intentie dat erop deze manier “anders” naar mensen met een depressie en hun omgeving wordt gekeken. Zodat de mogelijkheid ontstaat om “maatwerk” te leveren.
In de tussentijd:
De uitgever van mijn eerste boek “de droomprins en de waarzegster” is opnieuw bereid om mijn boek “Depressie van overkomen naar overwinnen” uit te brengen. Momenteel is het boek in de correctiefase en is bijna klaar om gedrukt te worden. De planning is dat het boek in het eerste kwartaal van 2022 uitkomt.
Uitdaging:
Om het verhaal nog completer te maken ben ik opzoek naar een podium om mijn boek onder de aandacht te brengen. Weet jij of ken jij mensen die mij verder kunnen helpen, dan ik kom graag met ze in contact. Om zo de wereld van depressie waar je in terecht kan komen bespreekbaar en inzichtelijk te maken.
Waarom? Omdat het iedereen zo maar kan overkomen.
Groet, Wim
De kracht van tegenslag
De kracht van tegenslag
Kijkend naar het traject waar wij als gezin in terecht zijn gekomen zoals beschreven in mijn vorige column, is dit er een die wij nooit van tevoren hadden kunnen bedenken.
Toch overkomt dit ons. Dan komen de vragen zoals: Wat wil het ons vertellen? Hoe ga je er mee om, hoe geef je het een plek? Hoe vindt je ruimte voor een lach en een traan, maar waar is de ruimte om het even niet weten?
Hoe hou je je staande en hoe creëer je lucht voor jezelf en ook voor de ander? Wetend dat er een intensief traject voor je ligt en waarvan je de afloop niet weet. Waar je achter komt is dat de agenda bepaald wordt door ziekenhuisbezoeken in de komende perioden. Het ziekenhuis hebben wij bij deze omgedoopt als ons clubhuis.
Wat fijn is en wat lukt is om met elkaar in gesprek te blijven. Elkaar de ruimte te geven en stil te staan bij wat heb je nodig? Wat werkt wel en wat werkt niet voor je. Een ware ontdekkingsreis!
Fijn is het met de kennis van nu, ruim 11 maanden later te weten dat wij er als gezin voor elkaar zijn. Dat het ons sterker gemaakt heeft in vele opzichten. Dat we geleerd hebben om elkaar te steunen op die momenten dat het lastig is. Dat er ruimte is voor verdriet, irritatie, frustratie, boosheid en dat dit oké is, dat het er mag zijn. Dit is niet vanzelfsprekend zeker niet in een situatie als deze.
Fijn is te ervaren dat je onderdeel bent van het herstelproces en zo een bijdrage levert aan het herstel. Goed om bij de diverse gesprekken te zijn, zodat je weet wat er gaat gebeuren. Dat er ook tijd is voor jou als partner en voor de kinderen.
Hoe anders is dit dan in mijn eigen traject waarin je als partner of als kinderen van nagenoeg helemaal niets meekrijgt over het traject en de te nemen stappen.
In mijn volgende column neem ik je mee in het waarom van mijn volgende boek.
Een ding weet ik wel:
Niets gebeurt zo maar, het gaat erom wat je ermee doet!!
Verwachtingen leiden vaak tot teleurstellingen
Verwachtingen leiden vaak tot teleurstellingen
Daar zitten we dan opnieuw in het ziekenhuis. Het is alweer ruim 10 maanden geleden dat we samen in de wachtkamer zaten om te horen wat we eigenlijk niet wilden horen, namelijk, dat er borstkanker geconstateerd is bij mijn vrouw.
Een zeer intensief traject heeft de afgelopen maanden plaatsgevonden. Een traject van chemo en immuuntherapie samen met de nodige controles, en tot slot een operatie.
We kregen het telefoontje van de chirurg dat de operatie voorspoedig was verlopen. In de week die volgde was er het herstel van de operatie en het wachten (een week) op de definitieve uitslag van de patholoog.
Gespannen en met een dosis goede moed waren we op weg naar onze afspraak.
Dan is het zover en worden we binnengeroepen, dit moment voelt onwennig en je hebt zoiets van kom maar op met die uitslag we zijn er klaar voor.
Dan volgt het verlossende woord. Helaas niet zo verlossend als gehoopt; er zijn nog kwaadaardige cellen aan getroffen op een van de snijvlakken. Deze woorden echoën in slow motion door je gehoor. Je weet dat dit een van de scenario’s is waar je rekening mee hebt gehouden, maar toch als het dan zo is dan is het slikken.
Deze uitslag trof ons als een donderslag bij heldere hemel. Er viel heel even ijzige stilte in de wachtruimte. In een split second schieten allerlei gedachten door je hoofd. De afgelopen 10 maanden flitsen aan je voorbij als een film die in de fast-forward stand wordt afgespeeld.
Mooie waardevolle momenten komen voorbij en wisselen zich af met momenten van rockbottum en de confrontatie met het “echt” ziek zijn. De strijd zien van wel willen en niet kunnen. De onvoorwaardelijke liefde en steun die je bij elkaar en je kinderen vindt is er een van onschatbare waarde en waar je dankbaar voor bent.
Bekomen van de eerste schrik stonden we meteen weer met beide benen op de grond en rezen de vragen: Hoe nu verder? Wat zijn de verwachtingen? Hoe ziet het vervolg eruit?
De arts geeft duidelijkheid over de te nemen stappen. Wat volgt is een uitgebreid behandelplan, een van veel ziekenhuisbezoeken en controles En zo startte opnieuw een onzekere tijd op weg naar herstel voor mijn vrouw. Een reeks van 14 chemo en immuuntherapie behandelingen liggen in het verschiet en eindigen ergens in juli/augustus 2022. Parallel wordt er gestart met bestralingen vandaag 8 november is nummer 1 van de 20 bestralingen een feit.
Hoe deze periode gaat zijn geen idee, wel weet ik dat ik dankbaar ben om als partner die zaken te doen die in mijn vermogen liggen om mijn vrouws proces zo goed en dragelijk mogelijk te maken. Ondanks dat ik aan de zijlijn sta en niet echt iets van haar over kan nemen
En wat zijn de verwachtingen? Dat horen we vaak.
Wat ik heb geleerd is om te kijken wat de dag van vandaag brengt en geen verwachtingen te hebben voor morgen. Verwachtingen kunnen mogelijk leiden tot teleurstellingen en onzekerheid. Wat ik mij voorgenomen heb is dankbaar te zijn. Dat klinkt misschien gek maar toch. Ik ben dankbaar dat er medisch gezien deze mogelijkheden er zijn. Dankbaar om als mantelzorger voor mijn vrouw te kunnen zorgen. Dankbaar om samen te kunnen lachen en te huilen, de krachtig vinden om door te gaan. Dankbaar en trots op onze dochters die zich kranig een weg weten te banen in deze roerige tijden. Dankbaar voor zo’n krachtige vrouw die onder al deze omstandigheden het vertrouwen, de veerkracht en de wil aan de dag legt om dit traject aan te gaan. Wat ik wil zeggen is dat er zo veel is om dankbaar voor te zijn. Zo kijken wij met een open blik vanuit het nu naar dat wat komen gaat en, zonder verwachtingen.
Uiteindelijk wordt geluk gevonden in waar je nu bent en daar ben ik dankbaar voor.
Wim
Uitdagingen
Uitdagingen
Het is even stil geweest en in mijn geval heb ik de stilte nodig gehad om te reflecteren en om antwoorden te vinden en te krijgen op onverwachtse gebeurtenissen die ik op mij pad tegen ben gekomen in de afgelopen jaren.
Deze uitdagingen, in de vorm van een depressie die zich in 2018 langzamerhand meester van mij maakte, en vervolgens keihard toe sloeg. Om deze, na een intensieve behandelperiode, te overwinnen in 2020. Nauwelijks bekomen hiervan, was daar de pandemie, om vervolgens in januari 2021 geconfronteerd te worden met het feit dat er borstkanker bij mijn vrouw werd geconstateerd. Waardoor niet alleen ik maar ook mijn vrouw onvrijwillig ervaring deskundige zijn geworden.
Tel daar de complexe maatschappij bij op, waarin wij vandaag de dag leven, die bevuild is met illusie, hebzucht, negativiteit, onwetendheid, woede etc. Voordat je het weet ga ik piekeren en wil ik juist voorkomen om te bezwijken onder al deze negatieve invloeden. Zo is het voor mij een bewuste keuze geweest om te volharden in mijn besluit om een betekenisvol leven te leiden, niet alleen voor mijzelf, maar ook voor de ander.
Hoe? Door het verdriet, de pijn, de frustratie en irritatie die ik tegenkom positief uit te dagen. Waardoor ik voorzichtig vanuit het nu, met een schuin oog naar de toekomst durf te gaan kijken.
Ik ben me ervan bewust dat er in de toekomst hobbels te nemen zijn, waarvan ik nu het bestaan nog niet weet. Maar met de opgedane kennis als onvrijwillig ervaringsdeskundige en mijn eigen-wijsheid, ben ik er absoluut van overtuigd dat elke dag een nieuwe start is en deze nieuwe kansen biedt. Ik weet als geen ander hoe het is om te struikelen, te falen en onderuit te gaan. Maar ook dat er ruimte is om te verkennen en ontdekken door open te staan voor dat wat je niet weet en door het voeren van dialoog. Zo ervaar ik welke weg ik op wil gaan en waar de kansen liggen. Niet alleen voor het nu maar ook voor in de toekomst.
Door in te zien dat wij allemaal onderdeel zijn van een groter geheel, waarin solidariteit, samen en verbinden belangrijk is. Laat dit de kanteling zijn op weg naar de toekomst.
Mocht jij of de organisatie waar je voor werkt op dit kantelpunt staan en weet je niet hoe verder, ik kom graag met je in contact en luister graag naar je verhaal.
Lichtpuntjes
Lichtpuntjes
Nou daar zit je dan woensdagochtend 27 januari 2021 in de wachtkamer van het ziekenhuis.
Het jaar 2020 ligt nog maar net achter ons, een jaar van uitersten zowel zakelijk als privé. Van hoogte- en dieptepunten en weer terug. Een jaar waarin ik geleerd heb om voor- en tegenspoed te omarmen, in plaats van los te laten.
Lang heb ik gedacht dat loslaten de oplossing is om de uitdagingen die het leven biedt aan te gaan. Met de kennis van nu en door vallen en opstaan ben ik in staat de uitdagingen die op mijn pad komen te omarmen. Omarmen in de zin van aanvaarden. Om er vervolgens naar te kijken en je zelf de vraag te stellen wat kan en wat wil ik hiermee. Kortom welke invloed heb ik. Het klinkt heel eenvoudig, maar probeer het maar eens.
Omarmen in plaats van verzetten of vechten. Het stelt je in staat om niet nodeloos veel energie te verliezen. Maar om zo energie te blijven houden en op te laden, om de uitdagingen het hoofd te kunnen bieden.
Zo heb ik de veerkracht gevonden in mijzelf en ben ik in staat geweest om de donkere periode in mijn leven te overwinnen. 2020 Is in vele opzichten een grote leerschool geweest. Samen met m’n gezin heb ik de uitdagingen die 2020 bood, het hoofd kunnen bieden.
Vol overgave en met een dosis positieve energie uitkijkend naar 2021, proosten wij op het leven en het nieuwe jaar. Een jaar met goede en mooie vooruitzichten klaar om uitgerold te worden.
Het jaar is nog maar goed 27 dagen gevorderd en er dient zich een enorme uitdaging aan. Terwijl ik dit schrijf zit ik in de wachtkamer in het ziekenhuis, terwijl mijn vrouw voor de tweede keer in korte tijd de röntgenkamer inloopt. Dit naar aanleiding van het telefoontje van afgelopen maandag van de huisarts. Men ziet “iets “op de foto wat niet goed is. Om dit wel of niet bevestigd te krijgen zitten wij vandaag in het ziekenhuis. Helaas komt de bevestiging dat het gaat om het stomme K woord.
Wachtend op wat komen gaat, hoe het afloopt geen idee. Mijn vrouw, die mij op mijn donkerste moment heeft bijgestaan, wordt nu geconfronteerd met dit klote nieuws.
Ik ben ervan overtuigd dat zij en wij de veerkracht vinden om het hoofd te bieden aan deze uitdaging. Enerzijds door de situatie te omarmen en de innerlijke (veer)kracht te vinden, anderzijds om de lichtpuntjes te kunnen blijven zien in deze onzekere tijd.
Er is altijd hoop!! Zonder hoop geen overwinning, zonder overwinning geen hoop!
Diska, Keep your head up and stay strong
We’re in it together
Een bewogen jaar
Een bewogen jaar
Op dit moment ben ik nog volop het bewogen jaar 2020 aan het afronden en kijk ik al met een schuin oog naar 2021. Hierdoor was het een behoorlijke uitdaging om deze column het levenslicht te laten zien.
Al mijmerend en terugkijkend bedacht ik waar ik het in deze laatste column van dit jaar over wil hebben. Ga ik terugkijken of ga ik vooruitkijken? Ga ik kijken wat er allemaal niet gelukt is of ga ik kijken naar de mooie ontwikkelingen die hebben plaats gevonden en die ongetwijfeld in 2021 gaan komen. Ga ik mijn irritatie en frustratie het papier toe vertrouwen? Ik heb ervoor gekozen om te kijken welke mooie ontwikkelingen er hebben plaats gevonden.
De harde reset van 2020 heeft mij in laten zien dat: Het er niet om gaat, hoe ‘hart’ je op deze aarde rent, maar om te luisteren waar je naar toe wilt, te luisteren naar je hart.
Als mens heeft 2020 mij zoveel meer verrijkt. Ik voel mij rijker dan ooit, ondanks dat de inkomsten nihil waren. In maart van dit jaar, naar een lange intensieve behandelperiode van 18 maanden, was ik volledig herstelt van een inktzwarte periode genaamd depressie. Wat mij in staat heeft gesteld om, meer dan eens tevoren, echt te zijn.
Zaken los laten en met het los laten bedoel ik (anders vastpakken), nieuwe deuren te openen nieuwe wegen te bewandelen, nieuwe mensen te ontmoeten, nieuwe kansen weten te creëren ,nieuwe vormen van samen te ontdekken, nieuwe opdrachtgevers te vinden, vernieuwde inspiratie op te doen, nieuwe collega’s te ontmoeten, nieuwe sporten te ontdekken, opnieuw balans te vinden, online Webinars (o.a. HHS Maastricht), inspiratie sessies (o.a.hospitality met Bianca van Brandenburg, Zinzia Zorggroep), creativiteit workshops (DHC) te geven, te werken aan hele bijzondere projecten binnen Philadelphia Zorg, (Suzanne dankjewel voor de kans), onverwachtse voorbijgangers en bedrijven ontmoeten als Waag, Triple, SAP, Mandeville, Van Berlo, ScherpER, KNMV, Robert Kalter, nieuwe inzichten te krijgen door deel te nemen aan het interview in het geweldige initiatief RESTTHEWORLD (Ruud Thanks ). Focus en scherp gehouden te worden door Millie Gietman. Rick Koster om helder te krijgen wat ik met mijn bedrijf wil. Fresh Forward voor het vertrouwen (voelt als familie). De mannen van Barrevoets, Auke Smit van Effecta, met zijn geweldige gevoel voor humor. Lunar instituut, waardoor ik in de gelegenheid was om bij het diner met Duncan Stutterheim te zijn, op een bijzondere locatie in Amsterdam namelijk het Mandela huisje (Ilco van der Linde.). Mijn nieuwe website te lanceren (gemaakt door mijn dochter). Hernieuwd plezier te ontdekken in het leven, en zo kan ik nog wel een tijdje door gaan.
Al dit moois (ik ben ongetwijfeld mensen en zaken vergeten) heeft 2020 mij gebracht, in een jaar waar in de pandemie toesloeg.
Ik sluit dan ook heel tevreden dit jaar af en wens iedereen fijne feestdagen en een inspirerend 2021
Wim