De kracht van tegenslag

Kijkend naar het traject waar wij als gezin in terecht zijn gekomen zoals beschreven in mijn vorige column, is dit er een die wij nooit van tevoren hadden kunnen bedenken.

Toch overkomt dit ons. Dan komen de vragen zoals: Wat wil het ons vertellen? Hoe ga je er mee om, hoe geef je het een plek? Hoe vindt je ruimte voor een lach en een traan, maar waar is de ruimte om het even niet weten?

Hoe hou je je staande en hoe creëer je lucht voor jezelf en ook voor de ander? Wetend dat er een intensief traject voor je ligt en waarvan je de afloop niet weet. Waar je achter komt is dat de agenda bepaald wordt door ziekenhuisbezoeken in de komende perioden. Het ziekenhuis hebben wij bij deze omgedoopt als ons clubhuis.

Wat fijn is en wat lukt is om met elkaar in gesprek te blijven. Elkaar de ruimte te geven en stil te staan bij wat heb je nodig? Wat werkt wel en wat werkt niet voor je. Een ware ontdekkingsreis!

Fijn is het met de kennis van nu, ruim 11 maanden later te weten dat wij er als gezin voor elkaar zijn. Dat het ons sterker gemaakt heeft in vele opzichten. Dat we geleerd hebben om elkaar te steunen op die momenten dat het lastig is. Dat er ruimte is voor verdriet, irritatie, frustratie, boosheid en dat dit oké is, dat het er mag zijn. Dit is niet vanzelfsprekend zeker niet in een situatie als deze.

Fijn is te ervaren dat je onderdeel bent van het herstelproces en zo een bijdrage levert aan het herstel. Goed om bij de diverse gesprekken te zijn, zodat je weet wat er gaat gebeuren. Dat er ook tijd is voor jou als partner en voor de kinderen.

Hoe anders is dit dan in mijn eigen traject waarin je als partner of als kinderen van nagenoeg helemaal niets meekrijgt over het traject en de te nemen stappen.

In mijn volgende column neem ik je mee in het waarom van mijn volgende boek.

Een ding weet ik wel:

Niets gebeurt zo maar, het gaat erom wat je ermee doet!!