Verwachtingen leiden vaak tot teleurstellingen
Daar zitten we dan opnieuw in het ziekenhuis. Het is alweer ruim 10 maanden geleden dat we samen in de wachtkamer zaten om te horen wat we eigenlijk niet wilden horen, namelijk, dat er borstkanker geconstateerd is bij mijn vrouw.
Een zeer intensief traject heeft de afgelopen maanden plaatsgevonden. Een traject van chemo en immuuntherapie samen met de nodige controles, en tot slot een operatie.
We kregen het telefoontje van de chirurg dat de operatie voorspoedig was verlopen. In de week die volgde was er het herstel van de operatie en het wachten (een week) op de definitieve uitslag van de patholoog.
Gespannen en met een dosis goede moed waren we op weg naar onze afspraak.
Dan is het zover en worden we binnengeroepen, dit moment voelt onwennig en je hebt zoiets van kom maar op met die uitslag we zijn er klaar voor.
Dan volgt het verlossende woord. Helaas niet zo verlossend als gehoopt; er zijn nog kwaadaardige cellen aan getroffen op een van de snijvlakken. Deze woorden echoën in slow motion door je gehoor. Je weet dat dit een van de scenario’s is waar je rekening mee hebt gehouden, maar toch als het dan zo is dan is het slikken.
Deze uitslag trof ons als een donderslag bij heldere hemel. Er viel heel even ijzige stilte in de wachtruimte. In een split second schieten allerlei gedachten door je hoofd. De afgelopen 10 maanden flitsen aan je voorbij als een film die in de fast-forward stand wordt afgespeeld.
Mooie waardevolle momenten komen voorbij en wisselen zich af met momenten van rockbottum en de confrontatie met het “echt” ziek zijn. De strijd zien van wel willen en niet kunnen. De onvoorwaardelijke liefde en steun die je bij elkaar en je kinderen vindt is er een van onschatbare waarde en waar je dankbaar voor bent.
Bekomen van de eerste schrik stonden we meteen weer met beide benen op de grond en rezen de vragen: Hoe nu verder? Wat zijn de verwachtingen? Hoe ziet het vervolg eruit?
De arts geeft duidelijkheid over de te nemen stappen. Wat volgt is een uitgebreid behandelplan, een van veel ziekenhuisbezoeken en controles En zo startte opnieuw een onzekere tijd op weg naar herstel voor mijn vrouw. Een reeks van 14 chemo en immuuntherapie behandelingen liggen in het verschiet en eindigen ergens in juli/augustus 2022. Parallel wordt er gestart met bestralingen vandaag 8 november is nummer 1 van de 20 bestralingen een feit.
Hoe deze periode gaat zijn geen idee, wel weet ik dat ik dankbaar ben om als partner die zaken te doen die in mijn vermogen liggen om mijn vrouws proces zo goed en dragelijk mogelijk te maken. Ondanks dat ik aan de zijlijn sta en niet echt iets van haar over kan nemen
En wat zijn de verwachtingen? Dat horen we vaak.
Wat ik heb geleerd is om te kijken wat de dag van vandaag brengt en geen verwachtingen te hebben voor morgen. Verwachtingen kunnen mogelijk leiden tot teleurstellingen en onzekerheid. Wat ik mij voorgenomen heb is dankbaar te zijn. Dat klinkt misschien gek maar toch. Ik ben dankbaar dat er medisch gezien deze mogelijkheden er zijn. Dankbaar om als mantelzorger voor mijn vrouw te kunnen zorgen. Dankbaar om samen te kunnen lachen en te huilen, de krachtig vinden om door te gaan. Dankbaar en trots op onze dochters die zich kranig een weg weten te banen in deze roerige tijden. Dankbaar voor zo’n krachtige vrouw die onder al deze omstandigheden het vertrouwen, de veerkracht en de wil aan de dag legt om dit traject aan te gaan. Wat ik wil zeggen is dat er zo veel is om dankbaar voor te zijn. Zo kijken wij met een open blik vanuit het nu naar dat wat komen gaat en, zonder verwachtingen.
Uiteindelijk wordt geluk gevonden in waar je nu bent en daar ben ik dankbaar voor.
Wim