Daar zitten we dan opnieuw in het ziekenhuis. Het is alweer ruim 10 maanden geleden dat we samen in de wachtkamer zaten om te horen wat we eigenlijk niet wilden horen, namelijk, dat er borstkanker geconstateerd is bij mijn vrouw.

Een zeer intensief traject heeft de afgelopen maanden plaatsgevonden. Een traject van chemo en immuuntherapie samen met de nodige controles, en tot slot een operatie.

We kregen het telefoontje van de chirurg dat de operatie voorspoedig was verlopen. In de week die volgde was er het herstel van de operatie en het wachten (een week) op de definitieve uitslag van de patholoog. 

Gespannen en met een dosis goede moed waren we op weg naar onze afspraak.

Dan is het zover en worden we binnengeroepen, dit moment voelt onwennig en je hebt zoiets van kom maar op met die uitslag we zijn er klaar voor. 

Dan volgt het verlossende woord. Helaas niet zo verlossend als gehoopt; er zijn nog kwaadaardige cellen aan getroffen op een van de snijvlakken. Deze woorden echoën in slow motion door je gehoor. Je weet dat dit een van de scenario’s is waar je rekening mee hebt gehouden, maar toch als het dan zo is dan is het slikken.

Deze uitslag trof ons als een donderslag bij heldere hemel. Er viel heel even ijzige stilte in de wachtruimte.  In een split second schieten allerlei gedachten door je hoofd. De afgelopen 10 maanden flitsen aan je voorbij als een film die in de fast-forward stand wordt afgespeeld.

Mooie waardevolle momenten komen voorbij en wisselen zich af met momenten van rockbottum en de confrontatie met het “echt” ziek zijn. De strijd zien van wel willen en niet kunnen.  De onvoorwaardelijke liefde en steun die je bij elkaar en je kinderen vindt is er een van onschatbare waarde en waar je dankbaar voor bent.

Bekomen van de eerste schrik stonden we meteen weer met beide benen op de grond en rezen de vragen: Hoe nu verder? Wat zijn de verwachtingen? Hoe ziet het vervolg eruit?

De arts geeft duidelijkheid over de te nemen stappen. Wat volgt is een uitgebreid behandelplan, een van veel ziekenhuisbezoeken en controles En zo startte opnieuw een onzekere tijd op weg naar herstel voor mijn vrouw. Een reeks van 14 chemo en immuuntherapie behandelingen liggen in het verschiet en eindigen ergens in juli/augustus 2022.  Parallel wordt er gestart met bestralingen vandaag 8 november is nummer 1 van de 20 bestralingen een feit.

Hoe deze periode gaat zijn geen idee, wel weet ik dat ik dankbaar ben om als partner die zaken te doen die in mijn vermogen liggen om mijn vrouws proces zo goed en dragelijk mogelijk te maken. Ondanks dat ik aan de zijlijn sta en niet echt iets van haar over kan nemen

En wat zijn de verwachtingen? Dat horen we vaak.

Wat ik heb geleerd is om te kijken wat de dag van vandaag brengt en geen verwachtingen te hebben voor morgen.  Verwachtingen kunnen mogelijk leiden tot teleurstellingen en onzekerheid.  Wat ik mij voorgenomen heb is dankbaar te zijn. Dat klinkt misschien gek maar toch.  Ik ben dankbaar dat er medisch gezien deze mogelijkheden er zijn. Dankbaar om als mantelzorger voor mijn vrouw te kunnen zorgen. Dankbaar om samen te kunnen lachen en te huilen, de krachtig vinden om door te gaan.  Dankbaar en trots op onze dochters die zich kranig een weg weten te banen in deze roerige tijden.  Dankbaar voor zo’n krachtige vrouw die onder al deze omstandigheden het vertrouwen, de veerkracht en de wil aan de dag legt om dit traject aan te gaan. Wat ik wil zeggen is dat er zo veel is om dankbaar voor te zijn.  Zo kijken wij met een open blik vanuit het nu naar dat wat komen gaat en, zonder verwachtingen.

Uiteindelijk wordt geluk gevonden in waar je nu bent en daar ben ik dankbaar voor.

Wim

Het is even stil geweest en in mijn geval heb ik de stilte nodig gehad om te reflecteren en om antwoorden te vinden en te krijgen op onverwachtse gebeurtenissen die ik op mij pad tegen ben gekomen in de afgelopen jaren.

Deze uitdagingen, in de vorm van een depressie die zich in 2018 langzamerhand meester van mij maakte, en vervolgens keihard toe sloeg.  Om deze, na een intensieve behandelperiode, te overwinnen in 2020. Nauwelijks bekomen hiervan, was daar de pandemie, om vervolgens in januari 2021 geconfronteerd te worden met het feit dat er borstkanker bij mijn vrouw werd geconstateerd. Waardoor niet alleen ik maar ook mijn vrouw onvrijwillig ervaring deskundige zijn geworden.

Tel daar de complexe maatschappij bij op, waarin wij vandaag de dag leven, die bevuild is met illusie, hebzucht, negativiteit, onwetendheid, woede etc.   Voordat je het weet ga ik piekeren en wil ik juist voorkomen om te bezwijken onder al deze negatieve invloeden. Zo is het voor mij een bewuste keuze geweest om te volharden in mijn besluit om een betekenisvol leven te leiden, niet alleen voor mijzelf, maar ook voor de ander.

Hoe? Door het verdriet, de pijn, de frustratie en irritatie die ik tegenkom positief uit te dagen. Waardoor ik voorzichtig vanuit het nu, met een schuin oog naar de toekomst durf te gaan kijken.

Ik ben me ervan bewust dat er in de toekomst hobbels te nemen zijn, waarvan ik nu het bestaan nog niet weet. Maar met de opgedane kennis als onvrijwillig ervaringsdeskundige en mijn eigen-wijsheid, ben ik er absoluut van overtuigd dat elke dag een nieuwe start is en deze nieuwe kansen biedt. Ik weet als geen ander hoe het is om te struikelen, te falen en onderuit te gaan. Maar ook dat er ruimte is om te verkennen en ontdekken door open te staan voor dat wat je niet weet en door het voeren van dialoog. Zo ervaar ik welke weg ik op wil gaan en waar de kansen liggen.  Niet alleen voor het nu maar ook voor in de toekomst.

Door in te zien dat wij allemaal onderdeel zijn van een groter geheel, waarin solidariteit, samen en verbinden belangrijk is. Laat dit de kanteling zijn op weg naar de toekomst.

Mocht jij of de organisatie waar je voor werkt op dit kantelpunt staan en weet je niet hoe verder, ik kom graag met je in contact en luister graag naar je verhaal.