Oprechte aandacht

Oprechte aandacht

Wat is waar jij aan dacht, toen ik je vroeg wat is aandacht?

Het woord ´aandacht´ spookt al een tijdje door mijn hoofd. Wat is eigenlijk de betekenis van aandacht en welke vormen zijn er allemaal? Zeker nu, waarin het veel gaat over samen en aandacht.  Aandacht die op verschillende manieren zijn weg vindt en op veel manieren kan worden ingevuld:

Een schreeuw om Aandacht vanuit Foodservice en de situatie die ontstaan is door de crisis. Een boodschap met Oprechte Aandacht; hierbij denk ik meteen aan de toespraak van de Koning op 4 mei.
Een keuze maken met Aandacht; Sticks, die tijdens Dream school, vraagt aan de deelnemers “welke keuze maak jij vanuit aandacht?” Ik leid mijn leven of ik leef mijn lijden!

Ik zocht de betekenis van ‘aandacht’ maar eens op en kwam tot een scala van definities, waarvan ik er deze uit pikte.

Aandacht is het cognitief proces van zich selectief richten op één aspect van de omgeving, terwijl andere aspecten worden genegeerd.

Wat is de waarde van aandacht en hoe kun je daar invulling aangeven? Belangrijk is om goed te kijken van waaruit de aandacht komt. Is het aandacht vanuit ego, dan is de kans groot dat er verborgen agenda’s zijn. 

Persoonlijk kijk ik liever naar handelen vanuit oprechte aandacht. Hierbij gaat het om verbinden van eigen kracht met die van de ander, om zo samen het verschil te kunnen maken.
De waarde van oprechte aandacht is iets van alle tijden. Wat zit er in oprechte aandacht en wat maakt het zo krachtig? In de dynamische tijd waarin we leven is het van een ongelooflijke waarde, welke we als mensen aan elkaar kunnen geven.

Als Hospitality Infuser geef ik oprechte aandacht:
Ik geloof dat oprechte aandacht de basis is van gastvrijheid. Vanuit unieke en oprechte aandacht creëer je samen de omgeving die je wilt voor jouw gasten. Daarbij maken we zo optimaal mogelijk  gebruik van alle mogelijkheden die de ontwikkelingen en technologie ons brengen.De combinatie van mens, techniek en technologie, zorgt juist voor oplossingen voor nu en  in de toekomst. Het gaat hierbij over scenariodenken. Met aan de andere kant pragmatische oplossingen implementeren.
Je ziet op dit moment heel veel aandacht uitgaan naar het laatste, de pragmatische oplossingen, terwijl ik denk dat het goed is om hieraan scenario’s voor de langere termijn te ontwikkelen.

Het is mijn kracht om samen met organisaties op zoek te gaan naar gastvrijheid vanuit het eigen DNA.  Om zo vanuit oprechte aandacht, waarde toe te voegen voor en aan gasten, zowel intern als extern. Oprechte aandacht en gastvrijheid heeft een positief effect op klanten, gasten, cliënten en misschien nog wel belangrijker op het geluk en vitaliteit van de medewerker.

De Oxford Happiness Questionnaire heeft dit onderzocht en meetbaar gemaakt.
https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2014/nov/03/take-the-oxford-happiness-questionnaire

In mijn Gastvrijheid Filosofie gaat het over creëren van een positieve impact vanuit een gezamenlijk verlangen.
Verlangen bestaat uit energie (hart) en ratio (hoofd). Je hebt beide nodig om het verschil te maken. 

Vanuit het hart kijken we naar de bouwstenen en praktijkvoorbeelden. Vanuit het hoofd kijken we naar de effecten (ratio) die dit oplevert en welke rol gastvrijheid hierin heeft. Op deze wijze ga je zelf ervaren en beleven wat verlangen is en met je doet, zodat ieder zijn/haar waarde en talent kan inzetten en op eigen en unieke manier invulling geeft aan gastvrijheid en het creëren van meerwaarde. Kortom het gaat over ervaren, beleven, concretiseren en vooral doen!

Ik denk dat oprechte aandacht (o.a. in de vorm van gastvrijheid) een hele grote rol gaat spelen in onze hedendaagse maatschappij. Hier geen aandacht aan besteden is een gemiste kans. Want voor je het weet, word en ben je ingehaald en loop je achter de feiten aan.
Oprechte aandacht geven gaat over vakmanschap en de kunst van het luisteren, het is namelijk, zoveel meer dan een trucje.

Waar kies jij voor? 

 

Inspireren van jong professionals, meegaan met de tijd

Inspireren van jong professionals, meegaan met de tijd

Sinds drie  jaar verzorg  ik een creativiteitsworkshop voor de minor Horizons in Hospitality aan de Hogere Hotelschool in Maastricht.

De studenten krijgen in deze fase van de bachelor Hotelmanagement derde jaar de mogelijkheid om na te denken in welke richting zij zich verder willen ontwikkelen. Gedurende de laatste anderhalf jaar van de opleiding kunnen zij zich specialiseren. Op deze manier geven zij op eigen wijze ‘kleur’ aan hun studiepad en onderscheiden zij zich op de arbeidsmarkt.

De keuzes bestaan uit de volgende tracks:

Hotel management
Foodservice
Horizons in Hospitality*

*De minor Horizons in Hospitality is ontwikkeld voor studenten die geïnteresseerd zijn in gastvrijheid. We streven ernaar te werken met studenten van verschillende faculteiten/studierichtingen om zo het thema vanuit verschillende invalshoeken te belichten. Het programma wordt gecoördineerd door HMSM -docenten en het onderwijs wordt verzorgd in samenwerking met externe deskundigen. Meer weten: https://www.kiesopmaat.nl/modules/zuyd/HH/137880/

Het leuke aan het verzorgen van deze creativiteitsworkshop is om jonge professionals te inspireren en mee te nemen in mijn opgedane kennis, ervaringen en verhaal. De creativiteit lezing/workshop stond dit jaar gepland voor 2 april. Het idee was net als het voorgaande jaar om deze te laten plaatsvinden in Maastricht.

Echter het Coronavirus gooide roet in het eten. Samen met Micole Smits, coördinator Minor Horizons in Hospitality zijn we opzoek gegaan naar een passend online alternatief. Deze oplossing was snel voorhanden, de lecture/workshop zou ik online geven in de vorm van een webinar.

Voor mij een nieuwe vorm en best wel spannend! Het idee dat je tegen een beeldscherm praat en niet de energie en de vibe kunt voelen van de deelnemers, ik was benieuwd hoe mij dat zou bevallen..

Ik vroeg mij af, of ik online instaat zou zijn net zo te inspireren en de jonge professionals mee te nemen in mijn verhaal zoals dat ik dat in een live setting zou doen

Het antwoord is ja! Misschien nog wel beter is mijn conclusie achteraf. Door de presentatie aan te passen en te focussen, zodat het geheel niet langer dan 20 - 25 minuten duurde waren we in staat om zowel de aandacht van de student vast te houden, en tot de kern te komen. Door deze volledige focus op de boodschap en de inzichten die ik met ze wilde delen kon ik de deelnemers snel meenemen in mijn verhaal.

Het doel van deze bijeenkomst was om de jong professionals die inzichten te geven die zij kunnen inzetten bij het genereren van 100 ideeën en het destilleren van 1 daarvan om verder uit te werken voor hun Napkin Pitch (methode om je idee helder uit te leggen, zodat je deze kunt onthouden).

Welke inzichten geef ik de studenten mee die kunnen bijdragen aan hun eigen creatieve proces? Dat is een creatieve methode om kort en in enkele stappen je idee helder uit te leggen en zo makkelijk te onthouden is.

In de praktijk zag de Webinar er zo uit: Ik nam de studenten mee in mijn creatieve proces die bestaat uit de volgende vragen:

  1. Wat gebeurt er wereldwijd, in termen van industriële revolutie ?
  2. Wat gebeurt er in de maatschappij op basis van mentale gesteldheid en bijbehorend gedrag?
  3. Voeg daar de eigenschappen van beeldenken aan toe volgens het Delphi model: intuïtie, associëren en verbinden

https://www.hb-wiki.nl/index.php/Delphi-model_Hoogbegaafdheid

Deze aanpak en prikkelende vragen zorgt ervoor dat ik samen met en voor de organisatie in staat ben de vrije ruimte te vinden om tot creatieve ideeën en veelkleurige oplossingen te komen.

Het webinar rondde ik af door de studenten uit te dagen om gebruik te maken van hun talent, vooral zichzelf te zijn, flexibel te zijn, verbindingen aan te gaan en nooit op te geven. Zij zijn de toekomstige generatie die het speelveld en spelregels kunnen veranderen op basis van hun gezond verstand en creativiteit.

En weet je wat ik nu zo zo gaaf vind? Dat afstand niet uitmaakt om de 8 projectgroepen en hun project coaches te inspireren, en dat het lukt hen inzichten mee te geven zodat er 100 ideeën gegenereerd kunnen worden. Om vervolgens dat ene geweldige idee over te houden voor hun Napkin Pitch.

Lees er meer over in de nieuwsbrief van de Minor Horizons Hospitality!

 

Inspirerende groet Wim

 

Lange termijn denken, korte termijn doen

Lange termijn denken, korte termijn doen

Lange termijn denken, korte termijn doen

Hoe ga je om met de anderhalve meter economie/maatschappij in het nu en in de toekomst.

Deze gedachte blijft maar rond zoemen in mijn hoofd.

Wat gaat dit betekenen voor mij als bewoner van deze planeet, Nederlander, Ondernemer, Vader en Zoon van?

In de afgelopen columns nam ik je mee in hoe ik ben omgegaan met stilstand, stilte. Niet alleen de gevolgen die dit heeft in onze huidige maatschappij maar ook wat dit betekent voor mij persoonlijk. 

Hoe zaken die vanzelfsprekend leken niet meer zo vanzelfsprekend zijn en de bewustwording die dit voor mij met zich meebracht.  En hoe dit tot acceptatie heeft geleid. 

Waar in het begin angst, het even niet meer weten, maar ook woede en de onzekerheid en de vraag hoe overleef ik dit. Het mijn korte termijn doen heeft geactiveerd (thuiswerken, beperkte sociale contacten, het verzorgen van een Webinar. etc.).

Zonder dat ik het lange termijn denken uit het oog ben verloren, over hoe nu verder. Hoe ga ik invulling geven aan deze nieuwe situatie “de anderhalve meter economie/maatschappij/wereld “. 

Welke lering trek ik (en hopelijk niet ik alleen) uit deze bijzondere periode? Voor nu heeft het mij geleerd om te kunnen accepteren, het heeft me laten zien dat ik in staat ben om flexibel te zijn en dat ik mentaal in staat ben om een mindset te ontwikkelen die mij energie geeft om door te gaan.

Om antwoorden te vinden op lange termijn denken en korte termijn doen, is het interessant om te kijken wat gebeurt er op wereldniveau. Zoals het world economic forum aangeeft zitten we in de 4de industriële revolutie. Waarin het vervagen van grenzen tussen de fysieke, digitale en biologische wereld een feit is en waardoor er nieuwe vormen van productie en produceren ontstaan

Wat zeker zo interessant is is de vraag wat er gebeurt in de huidige Nederlandse maatschappij na de crisis, met name hoe zal het met onze mentale gesteldheid en gedrag zijn gesteld in Nederland? Hierover kwam ik in gesprek met Niels Hansen van Fresh Forward die werkt met het model. Futurise® op basis van ruim 40 jaar onderzoek hebben zij haar eigen trendmodel ontwikkeld: Futurise®. Dit model geeft inzicht in maatschappelijk gedrag en de onderliggende behoeftes en drijfveren door de jaren heen. Het leert ons specifiek gedrag te herkennen en duiding te geven. En op basis van zeer uitgebreide kennis over het verleden, zijn we bovendien in staat om trends en ontwikkelingen te voorspellen aldus Niels. Meer weten over Futurise® klik hier.

Als je deze twee ontwikkelingen ziet en je weet dat er “de anderhalve meter economie maatschappij /wereld op je afkomt hoe ga je de vrije ruimte ontdekken binnen deze anderhalve meter?

Waarom? WE CARE. 

Ik ben er namelijk van overtuigd dat er altijd een volgende stap is. Verandering biedt kansen. Kansen in bestaande industrieën en bedrijfstakken (denk aan lokaal geproduceerd) op de fiets naar de boer om je producten te kopen. Maar ook nieuwe vormen van samenwerking (community gedachte). 

Het vergt een andere mentaliteit, gedachte en gedrag. Denk aan o.a. de Vegetarische Slager en Tony’s Chocolonely die daarin hun tijd vooruit waren en die straks het “nieuwe” normaal zijn.

Bijzonder is dat we een crisis of chaos nodig hebben om ons dit inzicht te geven.

Dat deze chaos ons in staat stelt om een beroep te doen op onze creativiteit en creatie kracht.

Ik ben blij dat ik mijn creativiteit en vrije geest in kan zetten om daarmee naar de toekomst te kunnen kijken Lange termijn denken en de vrije ruimte te vinden voor organisaties en om op korte termijn te kunnen doen. De bouwstenen zijn: verbinden, verlangen, vrije ruimte en vormen.

Stel dat er een einde komt aan de globalisering, gaan we dan ons eigen land/ stad opnieuw (her)ontdekken?

Gaat de productie voor een groot deel weer plaats vinden binnen onze eigen landsgrenzen omdat herkomst en herkenbaarheid belangrijker zijn geworden.?

Is dit het einde van massaproductie en teelt, en het begin van een verdere doorontwikkeling van lokaal geproduceerd, en aan de andere kant hoe kan technologie ons verder helpen op basis van de 4de industriële revolutie dit plaats vindt. Geldt straks ook de anderhalve meter voor onze veeteelt? 

Gaan we samen herontdekken en opnieuw invullen?

Marktwerking; gaat het straks niet meer om de goedkoopste maar om wat de “meeste waarde toevoegt?

Zal groei en maximalisatie plaats maken voor je verantwoordelijkheid nemen?

Ik ben benieuwd of mijn generatie en de generaties na mij in staat zijn om zichzelf te blijven uitdagen, zijn of haar talent in te blijven zetten, zichzelf te zijn, zich flexibel op te stellen, op zoek te gaan naar vormen van samenwerkingen, nooit op te geven hoe lastig en uitdagend de omstandigheden kunnen en zullen zijn. 

Om zo invulling te kunnen geven aan de veranderingen die op ons af komen. 

Kortom zijn we instaat om lange termijn te denken en korte termijn te doen?

Ik geloof als we het echt willen dat het kan. 

Dat toont deze crisis aan, het is een gemiste kans als we op dezelfde voet verder gaan en er over 4 weken weer 1100 km file staat.

 

Omgaan met stilte en stilstand, als ondernemer, vader en zoon van.

Hoe om te gaan met stilte en stilstand

Opeens was het daar: de stilte en de stilstand. De stilte die ik niet gewend was, één van altijd bezig zijn, een volle agenda met opdrachten en/of afspraken en het verder vormgeven van toekomstplannen. Naar abrupte stilstand en stilte.

Wat doet die stilte en stilstand met mij als vader, echtgenoot, zoon van maar ook als ondernemer?

Ik heb even tijd nodig gehad om te beseffen wat er allemaal in de afgelopen periode gebeurd is. En hoe ik of ik nu wil of niet onderdeel geworden bent van “de nieuwe werkelijkheid”. Zonder daar ook maar iets voor te hebben moeten doen.

Mij bekroop het gevoel de controle even helemaal kwijt te zijn dit zorgde voor verwarring, onzekerheid en maakte mij bij vlagen angstig en bang.

Hoe de natuur de mens tot de orde heeft geroepen en ons met de neus op de feiten heeft gedrukt. Hoe duidelijk wil je het hebben.

Het heeft mij de gelegenheid gegeven om eens goed te luisteren naar mijzelf en te voelen wat dit betekent, wat dit met mij doet en hoe ik daar mee om wil gaan.

Het heeft mij eens te meer laten zien en beseffen dat heel veel zaken niet meer zo vanzelfsprekend zijn dan dat ik altijd dacht. Dat er een crisis als deze voor nodig is om dit te doen realiseren is de rauwe werkelijkheid.

Ook gezien het feit dat er in de afgelopen jaren zoveel momenten zijn geweest die zich ervoor leenden om stil te staan en te luisteren. Maar op een of andere manier heb ik nooit de rust of noodzaak gevonden om daar daadwerkelijk iets mee te doen.

Totdat ik een paar dagen geleden samen met mijn oudste dochter onze hond Themba uit liet en op een nagenoeg verlaten stuk weg getingel achter ons hoorde. En onze hond kwispelend en piepend omdraaide. Daar waren zijn grote helden (omdat ze altijd van die lekkere hondenkoekjes hebben) namelijk mijn ouders beide in de 80 op hun fiets.

Themba maar even losgelaten die ze met een natte neus veel gepiep en gekwispel hartelijk begroette. Daar stond ik dan op anderhalve meter afstand dit tafereel te aanschouwen. Na een kort praatje in de koude wind over hoe ze om 8 uur s ’ochtend s hun boodschappen hadden gedaan. Was ik bijna geneigd om te zeggen fiets maar snel door naar huis en je hebt je toch wel warm aangekleed.

Terwijl ze verder fietsten en langzaam uit mijn blikveld verdwenen besefte ik me als nooit tevoren wat in een keer die anderhalve meter afstand betekende. Vanuit pas goed op jezelf pap en mam, bracht ik ze gisteren even een stukje appeltaart langs en een paar pannenkoeken. Aangekomen in het appartementencomplex waar mijn ouders wonen kwam mijn vader naar beneden om de “waar” in ontvangst te nemen op gepaste afstand. Ik voelde me even de lokale dealer die het spul kwam afleveren. Wellicht kijk ik in deze periode te veel foute films. Even een gesprekje over koetjes en kalfjes je kent het wel. Toen opeens was het er, joh Wim je moeder en ik hebben nagedacht over wat als het virus ons zal treffen en wat wij dan willen. We hebben dat op papier gezet en willen het graag delen met jullie als gezin. Deze zag ik even niet aankomen. Op deze koude zondagmiddag met appeltaart en pannenkoeken in de tas. Toen werd het even stil……

Aan de ene kant hard, confronterend koel en zakelijk. Aan de andere kant mooi en liefdevol te zien dat zij beiden de 80 en nadenken over wat als en hoe willen ze dan dat het er dan uit komt te zien. Vanuit die onzekerheid, die kwetsbaarheid en die fragiliteit die deze leeftijd in relatie met het virus met zich meebrengt.  Terwijl ze op dit moment in goede gezondheid verkeren en er op het oog niets aan de hand is. Het raakt mij als zoon diep in mijn hart en doet de mij eens te meer realiseren dat alles niet zo vanzelfsprekend is.

Juist op dit moment had ik de behoefte meer dan ooit om ze vast te pakken te knuffelen. En de woorden te gebruiken die mijn vader altijd zegt; het komt goed jongen.

Het zal zeker goed komen alleen hoe en wanneer, dat is de vraag die denk ik velen bezighoudt.

Iets wat voorheen vanzelfsprekend was maar nu opeens niet meer. Dat raakt.

Net als al die hartverwarmende en hartverscheurende verhalen die deze corona periode met zich mee brengt en ons alleen op een of andere manier raken.

Ik geloof erin dat wij op basis van de kracht van kwetsbaarheid instaat zijn om samen te blijven werken, te verbinden en vorm te geven aan dit nieuwe tijdperk dat voor ons ligt.

Vanuit liefde voor onze planeet en elkaar. Om zo de imperfectie te kunnen omarmen.

Paps en mams zorg goed voor jezelf, het komt goed vertrouw daarop!

Van stilstand > beweging > bloei en groei

Van stilstand > beweging > bloei en groei

Drie weken geleden ben begonnen met een eerste aanzet voor de column die ik “het kan anders” noemde. Niet wetende dat de natuur keihard aan de noodrem zou trekken. Dat wij als mens tot stilstand zouden komen. Ondenkbaar als je het mij een maand geleden had gevraagd.

Toch was het daar ineens! Met een noodvaart kwamen we tot stilstand. Daar staan we dan kijkend naar de nieuwe werkelijkheid, hoe bitter deze voor eenieder kan zijn en is.

Als een aangeslagen bokser in de 6de ronde krabbelen wij mensheid langzaam op en zijn we gaan staan. Zijn we in staat een wil aan de dag te leggen om zaken anders te organiseren, in te regelen of op te pakken. We hebben gezien hoe tegenslag ons in staat stelt om nieuwe vormen te vinden, vormen van samenwerken, vormen van solidariteit, (al was dat ten aanzien van het toiletpapier even ver te zoeken) vormen van eenheid met de wil er voor elkaar te zijn.

Goed om te zien dat o.a. onze boeren (agrarische sector), onderwijs en verpleegkundigen (gezondheidszorg), schoonmakers, politie, brandweer, transportsector en logistiek Nederland, zeg maar de mensen in de vitale processen en cruciale beroepsgroepen, van een  protesterende minderheid omgedoopt zijn naar de nieuwe Nederlandse helden. Mooi om deze transitie te zien.

Samen hebben wij elkaar nodig om deze spannende en onzekere tijd door te komen, waar bij het niet erg is om het even niet te weten. Het kan niet anders dat dit een kantelpunt is, een kantelpunt waarin “opnieuw” nieuwe vormen gaan ontstaan.

Hopelijk gebruiken wij als mens deze periode om even stil te staan, stil te staan en na te denken over hoe nu verder.

Ik hoop van ganser harte dat we ons beseffen dat deze acute stilstand ons iets wil vertellen. Dat we straks niet gewoon doorgaan met waar we waren gebleven. Dat we gehoor moeten geven aan wat deze abrupte stilstand ons verteld en wat we daar uit leren. Het is tijd om te verbinden door krachten te bundelen om er sterker uit te komen.

Het toont eens te meer aan dat in tijden van crisis de mensheid tot meer instaat is dan men zou verwachten. Namelijk verbondenheid en aandacht voor elkaar. Laten we dit alsjeblieft vasthouden, zeker als deze hectische periode achter ons ligt.

Ik ga er vanuit  dat de mens de kracht en de energie heeft om een beroep te doen op ons ondernemerschap en onze flexibiliteit en om samen vorm te geven hoe om te gaan met deze nieuwe werkelijkheid. Het zal een beroep doen op onze flexibiliteit en creativiteit om nieuwe vormen te ontdekken en te ontwikkelen. Maar voordat je dat kunt doen is er eerst de stap om te zorgen voor Verbinding. We moeten/zullen verbindingen met elkaar aan gaan, om veelkleurige resultaten te boeken. Resultaten die voorheen niet zichtbaar, denkbaar waren of gewoonweg nog niet bestonden.

Gezien de aandacht die er op dit moment is voor de risicovolle beroepen is het zaak om het ijzer te smeden als het heet is. Er zijn twee beroepsgroepen die ik uit wil lichten, namelijk de zorg en het onderwijs. Zonder de anderen te kort te willen doen.

Juist nu is het tijd om te kijken of er nieuwe vormen kunnen ontstaan door het verbinden van zorg, onderwijs, bedrijfsleven, technologie en techniek. Om tot vernieuwing te komen, die aansluiten bij de huidige tijdgeest. Dit alles vanuit de gedacht WE CARE

Zo’n doorbraak, een nieuw concept of nieuwe vorm kan een enorme boost geven aan deze mooie bedrijfstakken, zeker als deze bijzondere periode straks achter ons ligt.

Het is tijd om een beroep te doen op de collectieve intelligentie.

Nu zitten we in tijden van crisis, en moeten we het hoofd bieden aan deze uitdaging. Mijns inziens is dit het kantelpunt en stelt deze ons in staat om verbindingen te leggen tussen de verschillende werelden. Juist die verbindingen zijn essentieel.

De uitdaging zit er in hoe we ervoor kunnen zorgen dat we tot een structurele oplossing komen voor de vele (complexe) vraagstukken die zich voordoen. Ik wil me hierbij graag focussen op het onderwijs en de zorg. Om dit vorm te geven zijn tijd en middelen nodig

Het gaat om Lange termijn denken en korte termijn doen.

Hoe kunnen onderwijs, zorg, technologie, techniek en bedrijfsleven een bijdrage leveren aan deze verandering om zo te waarborgen dat we voor nu en in de toekomst onze gezondheidszorg en onderwijs kunnen blijven bieden in een vorm die past in het nu en in de toekomst?

Ik zie hierin de klas van de toekomst als katalysator en injector voor meerdere Zorginnovatie Hubs startend in Nederland, die zich als een positief virus zich over de wereld verspreid.

Vraag gestuurd detecteren, leren, ontwikkelen en experimenteren.

Zorg Innovatie Hubs als broedplaats en kweekvijver zorgen voor een positieve prikkel, waardoor men in staat is om (complexe) zorg en onderwijsvraagstukken van binnenuit vorm te gegeven en op te lossen.  Zo ontstaat er beweging en wordt er een vorm gevonden met grote kiemkracht om invulling te geven aan de wereld die volop in transitie is.

Onderstaande gedicht van Susan Blanco (de Taalrecycler) en kijk op zaken  inspireerde mij tot het schrijven van deze column:

https://www.slimhuishouden.nl/maar-de-lente-wist-het-niet/

 

Droombaan

Droombaan

Laatst werd mij gevraagd; hoe ziet jouw droombaan of ideale opdracht eruit? Daar moest ik wel even over nadenken. Droombaan, Droomopdracht welke elementen zou het moeten bevatten voor mij om helemaal aan te gaan, alles te kunnen geven, te doen wat ik het liefste doe? Een ding wist ik zeker het gaat om Vrije Ruimte Vinden.

En ineens schiet mij de monoloog van Hans Lebbis door mijn hoofd. De Monoloog over het perfecte terrasje. Het filmpje wat vaak gebruikt wordt in tal trainingen als inspiratie. Waarbij Hans Lebbis een opsomming maakt over het perfecte terras en wat er nodig is om een perfect terras te zijn. Hij besluit zijn monoloog met; waarom zijn dit soort terrasjes er niet? En; als je het echt wilt kan het.

OKE, als je het echt wil dan kan het dacht ik, en bij mij gaat dus om VRIJE  RUIMTE VINDEN, dat is de kapstok waar het bij mij om draait!

Gedachtenoefening 1 was gedaan, hoe nu verder?

Wat zijn de voorwaarden waaronder het vinden van vrije ruimte tot een methodiek en succesvolle uitrol zou gaan leiden?

De basis ingrediënten zijn: verbinden, verlangen, vrije ruimte en vormen (creëren en doen). Bij verbinden gaat het o.a. om vertrouwen, gelijkwaardigheid en 100% aangaan, bij verlangen gaat het o.a. om eindbeeld /stip op de horizon, vrije ruimte vinden binnen de context van de strategie van jouw organisatie, daarna gaan we vormen als in creëren en doen (van droom naar daad), dat is randvoorwaardelijk! Je moet voor de volle 100% ‘aangaan’ en het vertrouwen hebben in een succesvolle afloop van het traject.

Nu is het fundament gelegd, we gaan bouwen.

Het begint met helderheid/duidelijkheid krijgen. Wat is de vraagstelling en is dat de werkelijke vraag of zit daar nog een vraag achter? Goed kunnen luistern is een voorwaarde om te horen wat er gevraagd wordt. Waar zit de pijn of het knelpunt?

Als dat helder is, hoe vertaal je dat dan naar wat er nodig is? Een doorbraak, het ontwrichten, ontvlechten van vaste patronen, inzicht en bewustwording, los komen van de dagelijkse sleur.  Dit alles vanuit niet-bedreigende energie en met maar één intentie, het samen vinden van die vrije ruimte. Het gaat tenslotte om de voortgang en het resultaat en niet om de ego’s.

Welke skills zet je in om deze vrije ruimte te bereiken, wat is je kracht, talent en wat is je passie en hoe dragen deze bij om het verschil te maken?

Hoe kom je tot die vrije ruimte? Het gaat hierbij om verschillende ingrediënten zoals verbinden (altijd met een reden), gedreven vanuit verlangen, om te kunnen vormen met als doel de ander verder te brengen niet alleen als bedrijf maar ook als mens.

De kracht van nieuwsgierigheid, verbeelding, creativiteit, vrijdenken en openheid zorgen ervoor dat het potentieel wordt bloot gelegd, het potentieel wat voorheen niet zichtbaar of denkbaar was. Je hebt ook gewoon lef en durf nodig

Het resultaat; je komt in je kracht te staan waardoor er veelkleurige resultaten, vaak onverwacht of gewoon nog niet eerder bedacht ontstaan.

Mijn rol is als begeleider en coach om te komen van droom naar daad. Uiteindelijk moet je het tenslotte als organisatie of als mens zélf doen. Waar mijn hart sneller van gaat kloppen is dat via de methodiek van de vrije ruimte vinden waardevolle impact gemaakt wordt.

In mijn volgende blog neem ik je mee in een paar praktijkvoorbeelden.

 

Vrije ruimte en vrije ruimte vinden wens ik organisaties en mijzelf toe.

 

Mocht jij ook opzoek zijn naar de vrije ruimte binnen je organisatie, en sta je open voor een verfrissende nieuwe blik dan maak ik graag met contact met je.

Vanuit de schaduw in het licht

Vanuit de schaduw in het licht

Vanuit de schaduw in het licht

Permissie om de beste versie van mij zelf te laten zien.

Dat klinkt nogal. In mijn geval werd het tijd om nu te gaan staan en acteren voor en vanuit mijn innerlijke kracht, ook wel talent genoemd. Te gaan fröbelen.

Acteren vanuit onbevangenheid, gebruikmakend van mijn intuïtie en waarbij mijn hoofd en mijn ratio ondersteunend is.

Ik heb in de afgelopen 50 jaar mijn hoofd zo sterk ontwikkeld dat mijn passie en kracht op de achtergrond waren komen te staan. Wat uiteindelijk resulteerde in twijfel, piekeren en negatieve gedachten.

Met als gevolg periodes van neerslachtigheid, waarin donkere periodes zich afwisselenden

met zwarte periodes, en met zwart bedoel ik inktzwart. Zo zwart dat het mij uiteindelijk in een serieuze vorm van depressie deed belanden. Het is wellicht moeilijk voor te stellen, het is het gevoel dat er geen als meer is…..

Nu 5 jaar verder kan ik zeggen dat ik dit hoofdstuk met succes heb afgesloten, en het klinkt als een cliché; ik ben er veel sterker ben uitgekomen.

Terugkijkend realiseer ik me des te meer wat voor impact deze zwarte periode gehad heeft op mijn vrouw en kinderen. Ik realiseer me, dat ik er, zonder hen en hun onvoorwaardelijke steun in en naast de professionele hulp die ik heb mogen ervaren, de toekomst er “anders” had uitgezien. Ik ben hun dankbaar.

Hoeveel veerkracht moet mijn gezin wel niet gehad hebben, om zich door deze jaren heen te slaan. Aan de andere kant ook het bijzondere dat buiten ons gezin, ik instaat ben geweest een masker op te zetten en mijn kwetsbare kant niet heb laten zien.

De reden waarom ik dit nu schrijf: omdat je als man eigenlijk niet snel met je verhaal naar buitenkomt.

Dat kwetsbaarheid eigenlijk niet snel besproken wordt. Hoe moet je hier als buitenstaander mee omgaan? Het roept vaak discomfort op.  Terwijl het kwetsbare leven, fragiliteit

imperfectie, onzekerheid en broosheid zoveel mooie elementen in zich hebben. Het heeft mij in verbinding gebracht met daar waar het om gaat. Wie ben je nu echt.

Het heeft mij op 54-jarige leeftijd doen besluiten om: de beste versie van mijzelf zelf te laten zien. Door de lessen die ik heb geleerd in mijn verleden voor mij te laten werken.

Daar de kracht uit te halen om door te gaan. Door de kracht van kwetsbaarheid in het licht te zetten en hiermee waardevolle impact te maken, niet alleen voor mijzelf maar ook voor organisaties die daarvoor open staan. Per slot van rekening heb ik dit pad niet voor niets doorlopen.

Dit vraagt om een transitie, niet alleen van mijzelf, maar ook van mijn bedrijf. De komende tijd staat in het teken van deze transitie. Om zo de beste versie van mijzelf te kunnen laten zien, door de kracht van kwetsbaarheid in het licht te zetten.

Waarbij de elementen vrije ruimte, vrijdenken, creëren en doen centraal komen te staan.

Zodat je met een heldere geest naar de toekomst kunt kijken.

Effe wakker worden

Effe wakker worden

Rotterdam, donderdag 16 januari 2020,
de Effe-wakker-worden-tour, met als thema 'hoe gaan we het komende decennium in en wat komt er allemaal op ons af',
hoe onverwachte voorbijgangers, verhalen van Rotterdamse ondernemers, Serge en Brecht (mijn tourgroepje), het heerlijke eten van Lucy's Love Food op de diner locatie ’S Zomers Botanical Warehouse, ingrediënten waren voor een bijzondere reis.
En welke rol het gedicht If van Rudyard Kipling, geïntroduceerd door Rob Ittman, in lunchroom Fröbel in Rotterdam mij aanzette tot het schrijven van dit stuk.

Fröbelen betekent jezelf ontwikkelen door te doen wat je leuk vindt op een plaats waar je je fijn voelt.
Het kan dan ook niet anders zijn dat dit de plek moest zijn voor de ontmoeting met Rob en het gedicht If.

Het gedicht lezen raakte mij. Het gesprek wat daarop volgde was er een met een gelaagdheid die ik nog niet veel vaker was tegen gekomen. Heel bijzonder, wat een gedicht uit 1895 en de introductie door Rob, het tour-groepje, dat elkaar pas 2 uur geleden voor het eerst ontmoette, en de bijzondere locatie samen teweegbracht.

Het kwam tot een bijzonder gesprek/dialoog, waar ruimte was voor elkaars inzichten. Dit naar aanleiding van het gedicht en dat we zonder aannames en overtuiging die eenieder heeft, met oprechte aandacht oordeelloos naar elkaar luisterden. Zonder iemand in een hokje te plaatsen, omdat dit wellicht houvast geeft.
Wat poëzie met je kan doen, als je je daarvoor openstelt.

Nu snapte ik ook waarom ik op de weg naar Rotterdam de Lunar Free Minds podcast luisterde met Ad van Nieuwpoort.

Hierin ging het over welk leven wil je leiden; een spierballen leven of een kwetsbaar leven. Waarbij het spierballen leven gaat over wedijveren met als mogelijk gevolg eenzaamheid. Of toch het kwetsbare leven welke zorgt voor verbinding en samen.

Dit bracht mij bij het boek dat ik aan het lezen ben van Dirk de Wachter "de kunst van ongelukkig zijn". Waarin streven naar het geluk als levensdoel een vergissing blijkt. Streven naar zin en betekenis, daarentegen, is waar het leven om draait.

Alles viel die middag voor mij op z’n plek. Hoe mooi is het als je de kracht van kwetsbaarheid in het licht durft te zetten. Waarbij het gaat om inhoud te geven aan thema’s als imperfectie, onzekerheid, kwetsbaarheid, fragiliteit en broosheid die in het leven verscholen zitten.

Ik ga fröbelend het nieuwe decennium in.
Ga je mee?

 

Wim