Van stilstand > beweging > bloei en groei

Van stilstand > beweging > bloei en groei

Drie weken geleden ben begonnen met een eerste aanzet voor de column die ik “het kan anders” noemde. Niet wetende dat de natuur keihard aan de noodrem zou trekken. Dat wij als mens tot stilstand zouden komen. Ondenkbaar als je het mij een maand geleden had gevraagd.

Toch was het daar ineens! Met een noodvaart kwamen we tot stilstand. Daar staan we dan kijkend naar de nieuwe werkelijkheid, hoe bitter deze voor eenieder kan zijn en is.

Als een aangeslagen bokser in de 6de ronde krabbelen wij mensheid langzaam op en zijn we gaan staan. Zijn we in staat een wil aan de dag te leggen om zaken anders te organiseren, in te regelen of op te pakken. We hebben gezien hoe tegenslag ons in staat stelt om nieuwe vormen te vinden, vormen van samenwerken, vormen van solidariteit, (al was dat ten aanzien van het toiletpapier even ver te zoeken) vormen van eenheid met de wil er voor elkaar te zijn.

Goed om te zien dat o.a. onze boeren (agrarische sector), onderwijs en verpleegkundigen (gezondheidszorg), schoonmakers, politie, brandweer, transportsector en logistiek Nederland, zeg maar de mensen in de vitale processen en cruciale beroepsgroepen, van een  protesterende minderheid omgedoopt zijn naar de nieuwe Nederlandse helden. Mooi om deze transitie te zien.

Samen hebben wij elkaar nodig om deze spannende en onzekere tijd door te komen, waar bij het niet erg is om het even niet te weten. Het kan niet anders dat dit een kantelpunt is, een kantelpunt waarin “opnieuw” nieuwe vormen gaan ontstaan.

Hopelijk gebruiken wij als mens deze periode om even stil te staan, stil te staan en na te denken over hoe nu verder.

Ik hoop van ganser harte dat we ons beseffen dat deze acute stilstand ons iets wil vertellen. Dat we straks niet gewoon doorgaan met waar we waren gebleven. Dat we gehoor moeten geven aan wat deze abrupte stilstand ons verteld en wat we daar uit leren. Het is tijd om te verbinden door krachten te bundelen om er sterker uit te komen.

Het toont eens te meer aan dat in tijden van crisis de mensheid tot meer instaat is dan men zou verwachten. Namelijk verbondenheid en aandacht voor elkaar. Laten we dit alsjeblieft vasthouden, zeker als deze hectische periode achter ons ligt.

Ik ga er vanuit  dat de mens de kracht en de energie heeft om een beroep te doen op ons ondernemerschap en onze flexibiliteit en om samen vorm te geven hoe om te gaan met deze nieuwe werkelijkheid. Het zal een beroep doen op onze flexibiliteit en creativiteit om nieuwe vormen te ontdekken en te ontwikkelen. Maar voordat je dat kunt doen is er eerst de stap om te zorgen voor Verbinding. We moeten/zullen verbindingen met elkaar aan gaan, om veelkleurige resultaten te boeken. Resultaten die voorheen niet zichtbaar, denkbaar waren of gewoonweg nog niet bestonden.

Gezien de aandacht die er op dit moment is voor de risicovolle beroepen is het zaak om het ijzer te smeden als het heet is. Er zijn twee beroepsgroepen die ik uit wil lichten, namelijk de zorg en het onderwijs. Zonder de anderen te kort te willen doen.

Juist nu is het tijd om te kijken of er nieuwe vormen kunnen ontstaan door het verbinden van zorg, onderwijs, bedrijfsleven, technologie en techniek. Om tot vernieuwing te komen, die aansluiten bij de huidige tijdgeest. Dit alles vanuit de gedacht WE CARE

Zo’n doorbraak, een nieuw concept of nieuwe vorm kan een enorme boost geven aan deze mooie bedrijfstakken, zeker als deze bijzondere periode straks achter ons ligt.

Het is tijd om een beroep te doen op de collectieve intelligentie.

Nu zitten we in tijden van crisis, en moeten we het hoofd bieden aan deze uitdaging. Mijns inziens is dit het kantelpunt en stelt deze ons in staat om verbindingen te leggen tussen de verschillende werelden. Juist die verbindingen zijn essentieel.

De uitdaging zit er in hoe we ervoor kunnen zorgen dat we tot een structurele oplossing komen voor de vele (complexe) vraagstukken die zich voordoen. Ik wil me hierbij graag focussen op het onderwijs en de zorg. Om dit vorm te geven zijn tijd en middelen nodig

Het gaat om Lange termijn denken en korte termijn doen.

Hoe kunnen onderwijs, zorg, technologie, techniek en bedrijfsleven een bijdrage leveren aan deze verandering om zo te waarborgen dat we voor nu en in de toekomst onze gezondheidszorg en onderwijs kunnen blijven bieden in een vorm die past in het nu en in de toekomst?

Ik zie hierin de klas van de toekomst als katalysator en injector voor meerdere Zorginnovatie Hubs startend in Nederland, die zich als een positief virus zich over de wereld verspreid.

Vraag gestuurd detecteren, leren, ontwikkelen en experimenteren.

Zorg Innovatie Hubs als broedplaats en kweekvijver zorgen voor een positieve prikkel, waardoor men in staat is om (complexe) zorg en onderwijsvraagstukken van binnenuit vorm te gegeven en op te lossen.  Zo ontstaat er beweging en wordt er een vorm gevonden met grote kiemkracht om invulling te geven aan de wereld die volop in transitie is.

Onderstaande gedicht van Susan Blanco (de Taalrecycler) en kijk op zaken  inspireerde mij tot het schrijven van deze column:

https://www.slimhuishouden.nl/maar-de-lente-wist-het-niet/