Lange termijn denken, korte termijn doen

Lange termijn denken, korte termijn doen

Lange termijn denken, korte termijn doen

Hoe ga je om met de anderhalve meter economie/maatschappij in het nu en in de toekomst.

Deze gedachte blijft maar rond zoemen in mijn hoofd.

Wat gaat dit betekenen voor mij als bewoner van deze planeet, Nederlander, Ondernemer, Vader en Zoon van?

In de afgelopen columns nam ik je mee in hoe ik ben omgegaan met stilstand, stilte. Niet alleen de gevolgen die dit heeft in onze huidige maatschappij maar ook wat dit betekent voor mij persoonlijk. 

Hoe zaken die vanzelfsprekend leken niet meer zo vanzelfsprekend zijn en de bewustwording die dit voor mij met zich meebracht.  En hoe dit tot acceptatie heeft geleid. 

Waar in het begin angst, het even niet meer weten, maar ook woede en de onzekerheid en de vraag hoe overleef ik dit. Het mijn korte termijn doen heeft geactiveerd (thuiswerken, beperkte sociale contacten, het verzorgen van een Webinar. etc.).

Zonder dat ik het lange termijn denken uit het oog ben verloren, over hoe nu verder. Hoe ga ik invulling geven aan deze nieuwe situatie “de anderhalve meter economie/maatschappij/wereld “. 

Welke lering trek ik (en hopelijk niet ik alleen) uit deze bijzondere periode? Voor nu heeft het mij geleerd om te kunnen accepteren, het heeft me laten zien dat ik in staat ben om flexibel te zijn en dat ik mentaal in staat ben om een mindset te ontwikkelen die mij energie geeft om door te gaan.

Om antwoorden te vinden op lange termijn denken en korte termijn doen, is het interessant om te kijken wat gebeurt er op wereldniveau. Zoals het world economic forum aangeeft zitten we in de 4de industriële revolutie. Waarin het vervagen van grenzen tussen de fysieke, digitale en biologische wereld een feit is en waardoor er nieuwe vormen van productie en produceren ontstaan

Wat zeker zo interessant is is de vraag wat er gebeurt in de huidige Nederlandse maatschappij na de crisis, met name hoe zal het met onze mentale gesteldheid en gedrag zijn gesteld in Nederland? Hierover kwam ik in gesprek met Niels Hansen van Fresh Forward die werkt met het model. Futurise® op basis van ruim 40 jaar onderzoek hebben zij haar eigen trendmodel ontwikkeld: Futurise®. Dit model geeft inzicht in maatschappelijk gedrag en de onderliggende behoeftes en drijfveren door de jaren heen. Het leert ons specifiek gedrag te herkennen en duiding te geven. En op basis van zeer uitgebreide kennis over het verleden, zijn we bovendien in staat om trends en ontwikkelingen te voorspellen aldus Niels. Meer weten over Futurise® klik hier.

Als je deze twee ontwikkelingen ziet en je weet dat er “de anderhalve meter economie maatschappij /wereld op je afkomt hoe ga je de vrije ruimte ontdekken binnen deze anderhalve meter?

Waarom? WE CARE. 

Ik ben er namelijk van overtuigd dat er altijd een volgende stap is. Verandering biedt kansen. Kansen in bestaande industrieën en bedrijfstakken (denk aan lokaal geproduceerd) op de fiets naar de boer om je producten te kopen. Maar ook nieuwe vormen van samenwerking (community gedachte). 

Het vergt een andere mentaliteit, gedachte en gedrag. Denk aan o.a. de Vegetarische Slager en Tony’s Chocolonely die daarin hun tijd vooruit waren en die straks het “nieuwe” normaal zijn.

Bijzonder is dat we een crisis of chaos nodig hebben om ons dit inzicht te geven.

Dat deze chaos ons in staat stelt om een beroep te doen op onze creativiteit en creatie kracht.

Ik ben blij dat ik mijn creativiteit en vrije geest in kan zetten om daarmee naar de toekomst te kunnen kijken Lange termijn denken en de vrije ruimte te vinden voor organisaties en om op korte termijn te kunnen doen. De bouwstenen zijn: verbinden, verlangen, vrije ruimte en vormen.

Stel dat er een einde komt aan de globalisering, gaan we dan ons eigen land/ stad opnieuw (her)ontdekken?

Gaat de productie voor een groot deel weer plaats vinden binnen onze eigen landsgrenzen omdat herkomst en herkenbaarheid belangrijker zijn geworden.?

Is dit het einde van massaproductie en teelt, en het begin van een verdere doorontwikkeling van lokaal geproduceerd, en aan de andere kant hoe kan technologie ons verder helpen op basis van de 4de industriële revolutie dit plaats vindt. Geldt straks ook de anderhalve meter voor onze veeteelt? 

Gaan we samen herontdekken en opnieuw invullen?

Marktwerking; gaat het straks niet meer om de goedkoopste maar om wat de “meeste waarde toevoegt?

Zal groei en maximalisatie plaats maken voor je verantwoordelijkheid nemen?

Ik ben benieuwd of mijn generatie en de generaties na mij in staat zijn om zichzelf te blijven uitdagen, zijn of haar talent in te blijven zetten, zichzelf te zijn, zich flexibel op te stellen, op zoek te gaan naar vormen van samenwerkingen, nooit op te geven hoe lastig en uitdagend de omstandigheden kunnen en zullen zijn. 

Om zo invulling te kunnen geven aan de veranderingen die op ons af komen. 

Kortom zijn we instaat om lange termijn te denken en korte termijn te doen?

Ik geloof als we het echt willen dat het kan. 

Dat toont deze crisis aan, het is een gemiste kans als we op dezelfde voet verder gaan en er over 4 weken weer 1100 km file staat.

 

Omgaan met stilte en stilstand, als ondernemer, vader en zoon van.

Hoe om te gaan met stilte en stilstand

Opeens was het daar: de stilte en de stilstand. De stilte die ik niet gewend was, één van altijd bezig zijn, een volle agenda met opdrachten en/of afspraken en het verder vormgeven van toekomstplannen. Naar abrupte stilstand en stilte.

Wat doet die stilte en stilstand met mij als vader, echtgenoot, zoon van maar ook als ondernemer?

Ik heb even tijd nodig gehad om te beseffen wat er allemaal in de afgelopen periode gebeurd is. En hoe ik of ik nu wil of niet onderdeel geworden bent van “de nieuwe werkelijkheid”. Zonder daar ook maar iets voor te hebben moeten doen.

Mij bekroop het gevoel de controle even helemaal kwijt te zijn dit zorgde voor verwarring, onzekerheid en maakte mij bij vlagen angstig en bang.

Hoe de natuur de mens tot de orde heeft geroepen en ons met de neus op de feiten heeft gedrukt. Hoe duidelijk wil je het hebben.

Het heeft mij de gelegenheid gegeven om eens goed te luisteren naar mijzelf en te voelen wat dit betekent, wat dit met mij doet en hoe ik daar mee om wil gaan.

Het heeft mij eens te meer laten zien en beseffen dat heel veel zaken niet meer zo vanzelfsprekend zijn dan dat ik altijd dacht. Dat er een crisis als deze voor nodig is om dit te doen realiseren is de rauwe werkelijkheid.

Ook gezien het feit dat er in de afgelopen jaren zoveel momenten zijn geweest die zich ervoor leenden om stil te staan en te luisteren. Maar op een of andere manier heb ik nooit de rust of noodzaak gevonden om daar daadwerkelijk iets mee te doen.

Totdat ik een paar dagen geleden samen met mijn oudste dochter onze hond Themba uit liet en op een nagenoeg verlaten stuk weg getingel achter ons hoorde. En onze hond kwispelend en piepend omdraaide. Daar waren zijn grote helden (omdat ze altijd van die lekkere hondenkoekjes hebben) namelijk mijn ouders beide in de 80 op hun fiets.

Themba maar even losgelaten die ze met een natte neus veel gepiep en gekwispel hartelijk begroette. Daar stond ik dan op anderhalve meter afstand dit tafereel te aanschouwen. Na een kort praatje in de koude wind over hoe ze om 8 uur s ’ochtend s hun boodschappen hadden gedaan. Was ik bijna geneigd om te zeggen fiets maar snel door naar huis en je hebt je toch wel warm aangekleed.

Terwijl ze verder fietsten en langzaam uit mijn blikveld verdwenen besefte ik me als nooit tevoren wat in een keer die anderhalve meter afstand betekende. Vanuit pas goed op jezelf pap en mam, bracht ik ze gisteren even een stukje appeltaart langs en een paar pannenkoeken. Aangekomen in het appartementencomplex waar mijn ouders wonen kwam mijn vader naar beneden om de “waar” in ontvangst te nemen op gepaste afstand. Ik voelde me even de lokale dealer die het spul kwam afleveren. Wellicht kijk ik in deze periode te veel foute films. Even een gesprekje over koetjes en kalfjes je kent het wel. Toen opeens was het er, joh Wim je moeder en ik hebben nagedacht over wat als het virus ons zal treffen en wat wij dan willen. We hebben dat op papier gezet en willen het graag delen met jullie als gezin. Deze zag ik even niet aankomen. Op deze koude zondagmiddag met appeltaart en pannenkoeken in de tas. Toen werd het even stil……

Aan de ene kant hard, confronterend koel en zakelijk. Aan de andere kant mooi en liefdevol te zien dat zij beiden de 80 en nadenken over wat als en hoe willen ze dan dat het er dan uit komt te zien. Vanuit die onzekerheid, die kwetsbaarheid en die fragiliteit die deze leeftijd in relatie met het virus met zich meebrengt.  Terwijl ze op dit moment in goede gezondheid verkeren en er op het oog niets aan de hand is. Het raakt mij als zoon diep in mijn hart en doet de mij eens te meer realiseren dat alles niet zo vanzelfsprekend is.

Juist op dit moment had ik de behoefte meer dan ooit om ze vast te pakken te knuffelen. En de woorden te gebruiken die mijn vader altijd zegt; het komt goed jongen.

Het zal zeker goed komen alleen hoe en wanneer, dat is de vraag die denk ik velen bezighoudt.

Iets wat voorheen vanzelfsprekend was maar nu opeens niet meer. Dat raakt.

Net als al die hartverwarmende en hartverscheurende verhalen die deze corona periode met zich mee brengt en ons alleen op een of andere manier raken.

Ik geloof erin dat wij op basis van de kracht van kwetsbaarheid instaat zijn om samen te blijven werken, te verbinden en vorm te geven aan dit nieuwe tijdperk dat voor ons ligt.

Vanuit liefde voor onze planeet en elkaar. Om zo de imperfectie te kunnen omarmen.

Paps en mams zorg goed voor jezelf, het komt goed vertrouw daarop!