In mijn nieuwste column neem ik je mee in “Voorbereid om echt te zijn”. 

Vorige week luisterde ik naar de podcast van Wilde Haren van: Vincent ‘Jiggy Djé’ Patty waar Soufiane Touzani te gast was. Voor degene die hem niet kennen: Soufiane is onder anderen vlogger, influencer, content creator, presentator, en freestyle voetballer.

Hij heeft zijn eigen Youtube kanaal TouzaniTV, zijn eigen Touzani Foundation  

en een online voetbalclub FC Straat 

Hiermee helpt hij kinderen om zich te ontwikkelen door middel van voetbal. Zowel op sportief als sociaal gebied is hij actief.

De zin “Ik was niet voorbereid om echt te zijn” bleef in mijn hoofd rondtollen. Soufiane neemt je hierin mee naar het moment dat hij dat besefte. Het ging hierbij over de ontmoeting welke hij had met Cristiano Ronaldo.

Wil je het fragment terugluisteren? 

Luister naar de podcast WildeHarenDePodcast via:

• Itunes:
• Spotify

Wanneer ben je voorbereid om echt te zijn? Wat is het dan? Hoe ziet het eruit? Welke weg leg je af?

Het gaat in deze podcast over jezelf zijn. Zijn wie je bent en daaraan vasthouden. Best lastig in deze tijd. In mijn vorige column nam ik je mee in ´dat de uitzondering de norm is´ geworden. En de druk van je omgeving, de druk van sociale media, de druk van presteren. Kortom de druk van buitenaf en dan wellicht ook nog eens de druk van je directe omgeving. Hoe ga je daar mee om hoe houd je je staande.?

Nog niet zo lang geleden werd mij de volgende vraag gesteld: “waar ben je nu het meeste trots op als je terugkijkt in je leven”. Mijn antwoord was dat ik altijd mezelf ben gebleven. Een ‘Ohh’ was de reactie. Ik ben blij dat ik altijd mezelf ben gebleven en dat ik niet hoef na te denken over wat ik allemaal gezegd of beloofd heb.

Is het altijd gemakkelijk geweest nee, zeker niet als ik terugkijk.

Ik schrijf nu een boek over hoe ik mijn meest donkere momenten overwonnen heb en welke impact dit gehad heeft op mijn directe omgeving. Door niet mijzelf te zijn, je te conformeren aan een norm, zodat je in een hokje past. En met dat hokje kom je in een wereld terecht waarvan je tegen jezelf zegt hier voel ik me niet thuis, maar met voor mij alle gevolgen van dien. Omdat je jezelf conformeert aan iets waarvan je weet dat het niet past maar om sociaal wenselijk te zijn neem je plaats in het hokje..

Home is where the heart is, en dat gevoel was ik helemaal kwijtgeraakt. Met als gevolg; de continue interne dialoog die ik met mijzelf voerde. De dialoog die ervoor zorgt dat je niet die dingen doet waar je echt blij van wordt, doordat je hoofd sterker is dan je hart. 

Mede ingegeven door de gedachte dat je in een maakbare wereld leeft. Leverde dit mij alleen maar angst en verwijdering van mijzelf op. De angst om te verliezen, de angst om alleen te komen te staan, de 1001 excuses die je zoekt om jezelf voor de gek te houden. 

Het kan dan ook geen toeval zijn dat ik het Engels woord FEAR steeds weer tegen kwam. Fear, als in vluchten of Fear als in vechten. Wat ik me steeds afvroeg is het aangeleerde angst, is deze angst wel van mijzelf of, is deze van iemand anders. Of is het emotionele angst als in False Evidence Appearing Real, die mijn gedachte overmande of, zoals ik het uiteindelijk benader, is het Face Everything And Rise?

Wat voor mij werkte is om de confrontatie aan te gaan. De confrontatie met de angst ging ik aan door Face Everything And Rise toe te passen – struikel, faal en sta weer op. Het gaat er niet om hoe vaak je neergaat, het gaat er juist om hoe vaak je weer opstaat (Mohamed Ali). 

Ben je in staat het gif om te zetten naar medicijn? Het medicijn dat je inzicht geeft, je in staat stelt om vanuit je hart naar je hoofd te gaan, om vervolgens dat te doen waarvoor je op aarde bent?. Het gaat er niet om, hoe hard je op deze aarde rent maar om te luisteren waar je naartoe wilt.

Blijf daarin dicht bij jezelf zodat je bent in staat bent om echt te zijn.