Berichten getagd ‘ziekenhuis’
Obstakels versus de juiste balans
Obstakels versus de juiste balans
Mijn laatste column over balans houden en mijn persoonlijke gereedschapskist, was een inkijkje in de lessen en inzichten die ik heb verkregen uit het verleden. Wat uiteindelijk geleid heeft tot een andere kijk op het leven. Obstakels stonden aan de basis hiervan.
Obstakels vormden mijn weg in het leven. Voor mij is dit een andere kijk naar obstakels. Meestal wordt er gezegd dat je obstakels op je weg tegenkomt. Ik geloof juist dat obstakels je weg vormen in het leven. Je hebt je hier juist naar te verhouden of je nu wilt of niet.
Deze obstakels hebben mij geleerd om te accepteren. Acceptatie is een middel om mijzelf te accepteren wie ik ben. Zodat ik liefdevol naar alle positieve én negatieve gebeurtenissen kan kijken.
Ik ben er dan ook van overtuigd dat ik niet voor niets op deze aardkloot gezet ben en heb niet voor niets al mijn beproevingen doorstaan. Waaronder mijn donkere periode in mijn leven. Gelukkig ben ik daar krachtiger uit gekomen, en heb ik ervan geleerd en ben ik zo in staat geweest om het lijden om te zetten naar leiden.
Wanneer je in staat bent om jouw obstakels een plek te geven, of deze nu positief of negatief zijn, leer je om dichter bij jezelf te blijven. Dit geeft energie in plaats van dat het energie kost. Inzicht in jezelf is nodig om de juiste balans in jezelf te vinden.
Om deze juiste balans te vinden heeft het mij geholpen om te ontdekken hoe het werkt in mijn hoofd. Mijn linkerhersenhelft heeft zich in de loop der jaren sterk ontwikkeld en overheerste in de periode van tegenslag. Ik stond in de denkmodus en moest continu alles beredeneren. Ook was ik alleen maar gefocust op de buitenwereld, die in verwarring is, en bij mij zorgde voor veel negativiteit. Daarnaast heb ik mijzelf aangeleerd om te voldoen aan verwachtingspatronen van anderen. Zo was ik alleen bezig met zaken die zich buiten mijzelf af speelden en waar ik geen invloed op had en heb.
Mijn rechterhersenhelft is daarentegen juist in verbinding met mijn binnenwereld en doet een beroep op mijn intuïtie, speelsheid en creativiteit. Hierin zit vooral mijn kracht, maar toch heb ik aan dit deel van mij, jaar in jaar uit, geen aandacht aanbesteed.
Wanneer ik vanuit mijn hart wil leven, dan moet ik er juist voor zorgen dat ik in balans ben. Zodat er een ook een mooie balans in mijn geest ontstaat. Geloof in jezelf, dat je mag zijn wie je bent en dat dit goed is, is hiervoor nodig.
´Zonder hoop geen overwinning en moed´, om onder alle omstandigheden voorwaarts te gaan. Ook al betekent dat misschien dat je eerst een stapje terug moet doen, om er vervolgens twee vooruit te gaan. Zo houd ik mijn balans en maak ik optimaal gebruik van beide hersenhelften en mijn hart.
Groet, Wim
Balans houden; “mijn persoonlijke gereedschapskist”
Balans houden in het nieuwe jaar, “mijn persoonlijke gereedschapskist”
Toen ik die inktzwarte periode achter me liet, was reflectie een waardevol gereedschap om mijzelf toe te rusten voor de toekomst. Ik wilde leren van het verleden. Wat nou als ik opnieuw kon beginnen, zowel persoonlijk als in mijn werk? Hoe kon ik dit nieuwe landschap het beste vormgeven en ontvouwen? Welke spelregels waren nodig om overeind te blijven, en hoe zorg ik ervoor dat ik mij hier ook aan ga houden?
De eerste stap was om zonder wrok naar het verleden te kunnen kijken. Te accepteren dat zaken gelopen zijn zoals ze gelopen zijn. Het leven te omarmen in al zijn fragiliteit. Om de lessen te zien die in de ervaringen zitten, waar je je voordeel mee kunt doen – is het niet voor mijzelf, dan wellicht voor een ander.
Vervolgens moest ik afscheid nemen van zaken die mij niet meer dienden, zoals aannames en overtuigingen die niet van mezelf waren. Ik maak vanaf nu keuzes vanuit het hart en trok mij minder aan van de buitenwereld. Ook besloot ik om de lat niet meer te hoog te leggen, voor mijzelf en voor anderen.
Daarnaast maakte ik de bewuste keuze om bepaalde perioden geen nieuws en actualiteiten te volgen.
Acceptatie van mezelf met mijn hebbelijk- en onhebbelijkheden is de basis geworden. Dit stelt mij in staat om goed voor mijzelf en de ander te zorgen. De afgelegde weg van lijden is omgezet in een weg van leiden en begeleiden.
Natuurlijk gaat zo’n verschuiving niet zonder slag of stoot. Integendeel, onderweg kwam ik de nodige hobbels en obstakels tegen en in de toekomst kom ik deze vast opnieuw tegen. Ik ben ervan overtuigd dat obstakels uiteindelijk de weg zijn die je hebt te bewandelen. Maar ik weet nu dat tegenslagen er zijn om te overwinnen; in het verleden hebben ze mij immers ‘beter’ gemaakt. Nu ik de depressie in 2020, achter mij gelaten heb, is het zaak om in het licht te gaan staan en te blijven.
Ik heb inmiddels een aardige gereedschapskist opgebouwd met tools om in het licht te blijven. Zodra je weet waar je behoefte aan hebt, kun jij ook de juiste tools en mensen om je heen verzamelen die je helpen om in het licht te blijven. Probeer dingen uit om erachter te komen wat voor jou werkt. Zo kom je tot een persoonlijke gereedschapskist waar je het juiste stuk gereedschap uithaalt wanneer nodig.
Ik kijk er naar uit hoe het jaar 2022 zich voor mij uitrolt.
* de dunne wafeltjes hebben een diepere betekenis: het rolletje symboliseert op nieuwjaarsdag het nog onbekende nieuwe jaar. Het platte kniepertje staat voor het jaar dat zich eind december volledig heeft ontvouwen.
Groet, Wim
Een boek. Waarom een boek?
Een boek. Waarom een boek?
In mijn nieuwe column neem ik je mee in Een Boek? Waarom een Boek?
Zoals eerder aangeven in een van mijn columns is Elikser de uitgeverij die mijn nieuwe boek uit gaat geven.
Waarom een boek?
Reden:
In 2018 werd mijn wereld inktzwart. Een depressie, met suïcide gedachten was de diagnose. Daar kregen mijn omgeving en ik mee te maken. Na een lang traject, waarbij ik met vele hulpverleners sprak én met mezelf aan de slag ging, is het mij gelukt om de depressie het hoofd te bieden.
Wens:
Nadat de wereld weer lichter werd ontwikkelde ik de wens om een boek schrijven met als hoofdthema ‘Depressie’. Mijn persoonlijke ervaringen worden in het boek afgewisseld met de visie van experts uit het werkveld. Hier zit meteen “de kracht” van het boek. Het is voor diegene die er middenin zit, maar ook voor naasten die ermee te maken krijgen of hebben, en ook voor professionals met depressie als specialisme. Studenten die worden opgeleid in dit specifieke werkveld hebben er iets aan en voor het managers in het bedrijfsleven kunnen ermee leren hoe om te gaan met medewerkers die te maken hebben met of terugkomen na een depressie. Door deze “experts” aan het woord te laten om kijken we vanuit verschillende invalshoeken naar depressie.
Doel:
Met mijn boek en verhaal wil ik ‘het’ onderwerp depressie meer en makkelijker bespreekbaar te maken onder een zo groot mogelijk publiek. Ik wil het taboe doorbreken dat er in de maatschappij ligt op dit onderwerp.
Mijn uitgangspunten zijn: depressie, je staat er niet alleen voor. Als doel wil ik meer inzicht geven, en het taboe doorbreken en bespreekbaar maken. Co-creatie tussen professionals, patiënt, zorg en onderwijs vind ik belangrijk. Met de intentie dat erop deze manier “anders” naar mensen met een depressie en hun omgeving wordt gekeken. Zodat de mogelijkheid ontstaat om “maatwerk” te leveren.
In de tussentijd:
De uitgever van mijn eerste boek “de droomprins en de waarzegster” is opnieuw bereid om mijn boek “Depressie van overkomen naar overwinnen” uit te brengen. Momenteel is het boek in de correctiefase en is bijna klaar om gedrukt te worden. De planning is dat het boek in het eerste kwartaal van 2022 uitkomt.
Uitdaging:
Om het verhaal nog completer te maken ben ik opzoek naar een podium om mijn boek onder de aandacht te brengen. Weet jij of ken jij mensen die mij verder kunnen helpen, dan ik kom graag met ze in contact. Om zo de wereld van depressie waar je in terecht kan komen bespreekbaar en inzichtelijk te maken.
Waarom? Omdat het iedereen zo maar kan overkomen.
Groet, Wim
De kracht van tegenslag
De kracht van tegenslag
Kijkend naar het traject waar wij als gezin in terecht zijn gekomen zoals beschreven in mijn vorige column, is dit er een die wij nooit van tevoren hadden kunnen bedenken.
Toch overkomt dit ons. Dan komen de vragen zoals: Wat wil het ons vertellen? Hoe ga je er mee om, hoe geef je het een plek? Hoe vindt je ruimte voor een lach en een traan, maar waar is de ruimte om het even niet weten?
Hoe hou je je staande en hoe creëer je lucht voor jezelf en ook voor de ander? Wetend dat er een intensief traject voor je ligt en waarvan je de afloop niet weet. Waar je achter komt is dat de agenda bepaald wordt door ziekenhuisbezoeken in de komende perioden. Het ziekenhuis hebben wij bij deze omgedoopt als ons clubhuis.
Wat fijn is en wat lukt is om met elkaar in gesprek te blijven. Elkaar de ruimte te geven en stil te staan bij wat heb je nodig? Wat werkt wel en wat werkt niet voor je. Een ware ontdekkingsreis!
Fijn is het met de kennis van nu, ruim 11 maanden later te weten dat wij er als gezin voor elkaar zijn. Dat het ons sterker gemaakt heeft in vele opzichten. Dat we geleerd hebben om elkaar te steunen op die momenten dat het lastig is. Dat er ruimte is voor verdriet, irritatie, frustratie, boosheid en dat dit oké is, dat het er mag zijn. Dit is niet vanzelfsprekend zeker niet in een situatie als deze.
Fijn is te ervaren dat je onderdeel bent van het herstelproces en zo een bijdrage levert aan het herstel. Goed om bij de diverse gesprekken te zijn, zodat je weet wat er gaat gebeuren. Dat er ook tijd is voor jou als partner en voor de kinderen.
Hoe anders is dit dan in mijn eigen traject waarin je als partner of als kinderen van nagenoeg helemaal niets meekrijgt over het traject en de te nemen stappen.
In mijn volgende column neem ik je mee in het waarom van mijn volgende boek.
Een ding weet ik wel:
Niets gebeurt zo maar, het gaat erom wat je ermee doet!!