Even helemaal niets doen

Focus
Terwijl ik deze column schrijf zit ik midden in Amsterdam bij de Starbucks bij het Centraal Station. Bijzonder dat ik juist deze plek uitgekozen heb om een start te maken  met deze column. In een hectische en drukke omgeving. Als ik uit het raam kijk zie ik vele Amsterdammers en toeristen voorbij lopen, allemaal op weg naar………. geen idee. Het is een magisch kijkspel om deze bonte stoet mensen voorbij te zien trekken.  De Toerist schokkend en om zich heen kijkend, de Amsterdammer drukdoende met de telefoon en zich een weg banend in deze geordende chaos, die ochtendspits  heet.

Schrijven op zo’n drukke plek is voor mij een echte uitdaging. Een uitdaging om in een drukke omgeving als deze, mijzelf te afsluiten en te focussen op het schrijven.
Wat ik zelf niet had kunnen bedenken is dat mij het lukt om me volledig af te schermen van de omgeving, waardoor er een focus ontstaat en de letters schieten, als een soort  spervuur, op papier.

Terwijl ik schrijf en de mensen in het ritme van de ochtendspits aan mij voorbij lopen. Komt ineen keer de vraag in mij naar boven; “ Wanneer heb ik voor het laatst even helemaal niets gedaan “ .

Hier moet ik wel heel goed over nadenken en dat zegt  denk ik wel genoeg. Ik weet het zelfs niet meer. Ineens zie ik het beeld voor mij van een hamster in een hamsterkooi. De hamster die in zo’n rad loopt en zich het heen en weer beweegt en naar verloop van tijd weer uit het rad stap. Vermoeid, althans daar ga ik vanuit, maar geen meter is opgeschoten. Herken je dit en zie je het beeld voor je?

Hollen of stilstaan
Jarenlang ben ik die hamster geweest. Keihard werken en veel uren (gelukkig wel met resultaat, althans dat vond ik zelf). Zou hetzelfde resultaat behaald zijn, wanneer er minder uren in waren gaan zitten? En ik minder bezig zou zijn geweest met het resultaat en de scoringsdrift ? Om zo waardering te krijgen van mijn werkomgeving.

Ik ben er van overtuigd dat wanneer je de juiste focus hebt en je doelen zet, je een beter rendement behaald. Mijn ervaring  is dat wanneer als je even afstand neemt, je veel meer ziet en vanuit de overall view een beter beeld hebt dan wanneer je maar aan een stuk blijft doorgaan.

Generatie
Ik ben van de generatie die opgevoed is met “je moet wel in beweging blijven”. De generatie van bewegen en doorgaan. Stilzitten zat er niet in. Zo zonde van de tijd.
In mijn geval was ik zo geprogrammeerd, dat ik ook op mijn vrije dagen altijd bezig was. Vroeg uit de veren, want dan “ heb je nog wat aan je dag “gedachte.
Terwijl  mijn lichaam aangaf dat het beter was om nog maar even lekker in bed te blijven liggen in bed en mijn gevoel zei, doe vandaag maar even niets.
Dit was ik niet gewend, het zat gewoon niet in mijn systeem. Een bijzonder mechanisme, als ik er zo over nadenk. Continue maar in bezig en in beweging zijn. Doorgaan tot je er bij neer valt? En dan….

Waar komt dit vandaan, dat gevoel van onrust wanneer je even niets hoeft te doen. Om vervolgens de drang te voelen om maar door te blijven gaan. Is het overleven in onze ratrace? En met welk doel dan? Om de hele wereld te kunnen vertellen dat je enorm druk bent geweest en heel veel uur hebt gewerkt. Maar wat is dan het rendement.

Een mooi voorbeeld zag ik bij Sofie in de kreukels, waarbij ze aanwezig was op de Zuid-as.  Waar men maar doorgaat met het doel meer en nog meer.
Komt dit door de invloed van de omgeving ? Het gevoel van we doen dit hier zo, omdat wij dat hier zo doen, of is het de druk van de groep. Het ergens bij willen horen? Of is het simpelweg kuddegedrag?

Wake-up call
Zelf  heb ik proefondervindelijk ervaren wat het betekend om alleen maar door te gaan en je volledig te storten op werk. Gelukkig heeft dit bij mij niet tot een burn-out geleid. Maar wel dat ik een deel van de opvoeding van mijn kinderen gemist hebt en later een deel van de pubertijd. Ik heb het gevoel dat ik daar niet heb kunnen bijdragen wat ik eigenlijk had willen bijdragen.

Dat kan ik helaas niet terugdraaien. Wat ik er wel van geleerd heb, dat als ik iets zou willen veranderen, dat ik daar zelf iets in te doen heb en niemand anders.
Dit klinkt makkelijker dan het is. Met voor mij de valkuil werk.
Door telkens weer in deze valkuil te trappen heb ik ook een deel van de mooie details van het leven niet kunnen waarnemen.  Ik zag ze domweg niet meer.
Ik hoorde de vogels niet fluiten bij het opstaan, gelukkig tegenwoordig wel weer.

Hoor jij s ‘ochtends de vogels nog wel fluiten of kijk je het eerst op je telefoon of je nog iets gemist hebt tijdens het slapen?

Afstand nemen
Wanneer ik even afstand neem, even helemaal niets, ik weer helder kan waarnemen, de details weer kan zien.  Ik ben er achter gekomen dat, af en toe helemaal niets doen heerlijk is en mij enorm veel energie oplevert.
Energie die als brandstof fungeert voor zowel mijzelf, thuis als in mijn bedrijf. Waardoor ik weer die vader, echtgenoot en mens kan zijn, welke ik zou willen zijn.

Even niets doen, rust nemen en soms vervelen zorgt ervoor dat mijn creativiteit weer gaat stromen, het geeft mij energie. Heerlijk!
Lang leve het even niets doen.

Groet,
Wim