Hoe om te gaan met stilte en stilstand

Opeens was het daar: de stilte en de stilstand. De stilte die ik niet gewend was, één van altijd bezig zijn, een volle agenda met opdrachten en/of afspraken en het verder vormgeven van toekomstplannen. Naar abrupte stilstand en stilte.

Wat doet die stilte en stilstand met mij als vader, echtgenoot, zoon van maar ook als ondernemer?

Ik heb even tijd nodig gehad om te beseffen wat er allemaal in de afgelopen periode gebeurd is. En hoe ik of ik nu wil of niet onderdeel geworden bent van “de nieuwe werkelijkheid”. Zonder daar ook maar iets voor te hebben moeten doen.

Mij bekroop het gevoel de controle even helemaal kwijt te zijn dit zorgde voor verwarring, onzekerheid en maakte mij bij vlagen angstig en bang.

Hoe de natuur de mens tot de orde heeft geroepen en ons met de neus op de feiten heeft gedrukt. Hoe duidelijk wil je het hebben.

Het heeft mij de gelegenheid gegeven om eens goed te luisteren naar mijzelf en te voelen wat dit betekent, wat dit met mij doet en hoe ik daar mee om wil gaan.

Het heeft mij eens te meer laten zien en beseffen dat heel veel zaken niet meer zo vanzelfsprekend zijn dan dat ik altijd dacht. Dat er een crisis als deze voor nodig is om dit te doen realiseren is de rauwe werkelijkheid.

Ook gezien het feit dat er in de afgelopen jaren zoveel momenten zijn geweest die zich ervoor leenden om stil te staan en te luisteren. Maar op een of andere manier heb ik nooit de rust of noodzaak gevonden om daar daadwerkelijk iets mee te doen.

Totdat ik een paar dagen geleden samen met mijn oudste dochter onze hond Themba uit liet en op een nagenoeg verlaten stuk weg getingel achter ons hoorde. En onze hond kwispelend en piepend omdraaide. Daar waren zijn grote helden (omdat ze altijd van die lekkere hondenkoekjes hebben) namelijk mijn ouders beide in de 80 op hun fiets.

Themba maar even losgelaten die ze met een natte neus veel gepiep en gekwispel hartelijk begroette. Daar stond ik dan op anderhalve meter afstand dit tafereel te aanschouwen. Na een kort praatje in de koude wind over hoe ze om 8 uur s ’ochtend s hun boodschappen hadden gedaan. Was ik bijna geneigd om te zeggen fiets maar snel door naar huis en je hebt je toch wel warm aangekleed.

Terwijl ze verder fietsten en langzaam uit mijn blikveld verdwenen besefte ik me als nooit tevoren wat in een keer die anderhalve meter afstand betekende. Vanuit pas goed op jezelf pap en mam, bracht ik ze gisteren even een stukje appeltaart langs en een paar pannenkoeken. Aangekomen in het appartementencomplex waar mijn ouders wonen kwam mijn vader naar beneden om de “waar” in ontvangst te nemen op gepaste afstand. Ik voelde me even de lokale dealer die het spul kwam afleveren. Wellicht kijk ik in deze periode te veel foute films. Even een gesprekje over koetjes en kalfjes je kent het wel. Toen opeens was het er, joh Wim je moeder en ik hebben nagedacht over wat als het virus ons zal treffen en wat wij dan willen. We hebben dat op papier gezet en willen het graag delen met jullie als gezin. Deze zag ik even niet aankomen. Op deze koude zondagmiddag met appeltaart en pannenkoeken in de tas. Toen werd het even stil……

Aan de ene kant hard, confronterend koel en zakelijk. Aan de andere kant mooi en liefdevol te zien dat zij beiden de 80 en nadenken over wat als en hoe willen ze dan dat het er dan uit komt te zien. Vanuit die onzekerheid, die kwetsbaarheid en die fragiliteit die deze leeftijd in relatie met het virus met zich meebrengt.  Terwijl ze op dit moment in goede gezondheid verkeren en er op het oog niets aan de hand is. Het raakt mij als zoon diep in mijn hart en doet de mij eens te meer realiseren dat alles niet zo vanzelfsprekend is.

Juist op dit moment had ik de behoefte meer dan ooit om ze vast te pakken te knuffelen. En de woorden te gebruiken die mijn vader altijd zegt; het komt goed jongen.

Het zal zeker goed komen alleen hoe en wanneer, dat is de vraag die denk ik velen bezighoudt.

Iets wat voorheen vanzelfsprekend was maar nu opeens niet meer. Dat raakt.

Net als al die hartverwarmende en hartverscheurende verhalen die deze corona periode met zich mee brengt en ons alleen op een of andere manier raken.

Ik geloof erin dat wij op basis van de kracht van kwetsbaarheid instaat zijn om samen te blijven werken, te verbinden en vorm te geven aan dit nieuwe tijdperk dat voor ons ligt.

Vanuit liefde voor onze planeet en elkaar. Om zo de imperfectie te kunnen omarmen.

Paps en mams zorg goed voor jezelf, het komt goed vertrouw daarop!